A dusty ride and having a cup of coffee with the Dutch ambassador

English text, see below

Woensdagmiddag 18 januari. Allen nog onder de indruk van wat wij de afgelopen dagen hadden gezien, gehoord en ervaren van onze drie projecten in Burkina Faso, reden wij weer weg bij Monique in Kaya. We wilden die avond graag dicht bij de grens overnachten, zodat we de volgende ochtend vroeg naar Benin konden rijden. De eerste uren was het nog redelijk stil en de opmerkingen die er waren, hadden vooral betrekking tot de projecten. Op een gegeven moment werd echter de weg weer drukker en moesten we weer alert zijn op het verkeer, de dieren langs de weg en de mensen die opeens oversteken. Niet lang erna waren we ook getuige van een dodelijk ongeluk. Nu zijn we ondertussen wel gewend geraakt aan verwrongen auto’s en vrachtwagens langs de weg, maar dit ongeluk had niet lang ervoor plaatsgevonden. Wat er precies gebeurd was, was moeilijk te zeggen, maar feit was dat er een vrachtwagen gekanteld was en dwars over de weg lag. Tegelijkertijd waren er een tiental mensen de inhoud van de vrachtwagen aan het leeghalen, terwijl een ander tiental mensen zich over de gewonden, op het oog twee, ontfermden. Helaas was het voor één iemand anders slechter afgelopen en deze lag levenloos langs de weg. Mocht u nu denken ‘Hugo is verpleegkundige en dient altijd te helpen’ dat klopt, maar op dat moment waren er al veel mensen aanwezig en hoorden wij dat er een ambulance onderweg was, dus besloten wij om door te rijden.

Een uur hierna kregen wij met zijn allen een déjà vu. Het heeft iets te maken met Mali, kaas en een weg… Misschien raadt u het al, maar inderdaad: de weg verdween ook hier weer in een ouderwetse Hollandse gatenkaas. Enig verschil ten opzichte van Mali was dat men hier al zo slim was geweest om naast de ‘officiële’ weg een eigen ‘dirt road’ aan te leggen, waar wij na enkele kilometers al snel gebruik van maakten. Het deed letterlijk nogal wat zand opwaaien, wat voor ons de reden was om met foto toestel gewapend enkele mooie actiefoto’s van onze geliefde Dusterilla te maken. En beste lezer, wij kunnen u vertellen dat er heel wat zand en zweet in zit, om het gewenste resultaat te behalen. Terwijl Michael zijn stuur kunsten showde, schoten Jos en Hugo de plaatjes. Gevolg 2 zandhazen van top tot teen en ook de auto was bedekt onder een grote laag roodbruin stof. Eenmaal aangekomen in Fada Ngourma (Burkina Faso), onze slaapplek van de avond, vielen wij allen snel in slaap.

De volgende ochtend, donderdag 19 januari, zagen wij dat de nachtportier zijn best had gedaan en de Dusterilla weer voorzien was van zijn bekende matblauwe en metallic witte glans, Normaal gesproken houden we er wel van dat de auto er een beetje stoffig uitziet, maar ditmaal waren we erg blij met een frisse look. In alle vroegte reden we weer weg, rekening houdend met een grensovergang van ongeveer drie tot vier uur. Bij de grens aangekomen was er vanuit Burkinese kant nog volop bewondering voor de looks van de auto en dit zorgde ervoor dat we zonder problemen onze exit stamp kregen. Aan de kant van Benin was het helemaal een feest, want na onze gegevens ingevuld te hebben bij de douane, en hen zelf geattendeerd te hebben op het feit dat we met de auto zijn en deze ook geregistreerd dient te worden (we zijn ondertussen al redelijke experts aan het worden met grensovergangen), was dit gelukkig ook binnen no-time gefixt. Een nieuwe recordtijd was daarom een feit: 1 uur en 10 minuten. En misschien wel het meest bizarre is dat de douane Michael nooit gezien heeft. Die stond nmelijk bij de auto te wachten.

De rit van deze dag bracht ons naar het plaatsje Savalou (Benin) wat bereikt werd na alweer vijf uur lang over een Hollandse gatenkaas weg gehobbeld te hebben. Onze gewonnen tijd bij de grensovergang was daarom als sneeuw voor de zon verdwenen. De potholes waren hier iets minder frequent dan in Mali, maar de omvang ervan maakte dit verschil meer dan ‘goed’. Maar zoals u ondertussen al waarschijnlijk weet, danste onze Dusterilla als een ballerina over de potholes heen en leverde ons veilig af in het pittoreske Savalou.

De volgende ochtend, vrijdag 20 januari, wilden we vroeg weg in de hoop Cotonou bij het middaguur te bereiken. Omdat wij voor liepen op schema, hadden wij de hoop misschien onze afspraak met Mercy Ships, ons volgende project, te kunnen vervroegen. Vanwege logistieke redenen was dit niet haalbaar en daarom hadden wij een paar dagen ‘verplichte’ rust in Cotonou. Gelukkig is Cotonou een prima stad om hier wat tijd te doden en het hotel werkte hier tevens aan mee. Een prima hotel (Hotel de Lac, red.)  met werkend zwembad, de vorige twee hotels die we hadden bezocht hadden allebei een leeg zwembad, vriendelijk personeel en prima bedden. De keuze was snel gemaakt en wij besloten hier te blijven tot onze afspraak met Mercy Ships, waar we allen erg naar uitkeken.

Het weekend bestond vooral uit uitrusten, opladen en een duik nemen in het zwembad. Zaterdag 21 januari gingen we na het ontbijt naar de kamer. Jos ging hierna wat vragen bij de receptie en kwam vlak hierna naar boven dat we een ‘probleem’ hadden. Enkele verbaasde blikken van Michael en Hugo volgden, waarna Jos de situatie uitlegde. De medewerkers van het hotel vonden het zielig voor ons dat we met zijn drieen in een kleine kamer lagen (we zijn ondertussen wel wat gewend) en had besloten dat we een upgrade naar een suite moesten krijgen, voor wat meer ruimte. Dit voor dezelfde prijs. De keuze was snel gemaakt en niet veel later konden wij onze intrek nemen in een veel luxere kamer. Eerlijk gezegd denken we ook dat onze auto hier wel wat mee te maken kan hebben. Niet veel later namen Michael en Hugo wederom een poging om een stofzuiger te kunnen lenen. U kent misschien nog onze eerste poging in Nouakchott, wat jammerlijk mislukte. En ook hier dreigde het weer op een mislukking uit te draaien en kon het hotelpersoneel niet helpen, totdat onze reddende engel, de piccolo, wel een adresje wist. Grappig genoeg was dit twee minuten rijden, waar we eindelijk prijs hadden. Dit resulteerde erin dat de auto zowel werd gestofzuigd en gewassen, tot aan de binnen panelen en wielkasten toe voor het schrikbarende bedrag van €2,50. Gezegd moet worden dat wij zelf ook een handje meehielpen. En het was niet voor niets, want later die avond hadden we namelijk een belangrijke afspraak.

We zijn natuurlijk al enige tijd onderweg en dat is niet onopgemerkt gebleven. Toen Jos, nog in Nederland, de aanvraag deed voor het visum in Benin, hoorde de honorair consul dit en die besloot contact op te nemen met de Nederlandse ambassadeur in Benin, Harry van Dijk. Die vond het een prachtig initiatief en wilde ons graag ontmoeten. Zodoende dat wij, na een laatste duik in het zwembad, onze netste sponsoroutfit aantrokken en richting de ambassade togen in een fris gewassen Dusterilla. De ontmoeting met de ambassadeur was erg gezellig en hij was benieuwd naar onze avonturen. Toen hij hoorde dat wij door Nioro du Sahel (Mali) waren gereden, verklaarde ook hij ons voor gek. Hij is namelijk ook ambassadeur voor Gabon, Kameroen en Equatoriaal- Guinea. Uiteraard werd er nog een mooie foto voor de ambassade gemaakt en na een laatste groet scheidden onze wegen zich weer.

Terug in het hotel moest Hugo nog wat uit de auto pakken en hij zag daar iemand bij de auto staan kijken. Na een korte  “Do you like the car” raakte hij in gesprek met deze man en dit is nou typisch een van de bijzondere ontmoetingen in het leven. Hij heette Gregor Wetz, een Duitser, die voor het Nederlandse Rode Kruis in dienst was bij het Beninse Rode Kruis. Snapt u hem nog? Ieder geval, een super aardige man, die erg gecharmeerd was van onze auto en avonturen en stiekem ook wel een beetje jaloers. Hij nodigde ons, onder het genot van een biertje aan het terras, uit om naar Porto Novo te komen en daar enkele kleine vissersdorpjes te bezoeken waar het Rode Kruis werkzaam was. Natuurlijk namen we deze uitnodiging graag aan. Morgen weer een nieuwe dag en kijken wat dan op ons pad komt. We will keep in contact!

Wist je datjes:

• We in Benin geen één keer door de politie zijn tegengehouden tot nog toe!
• Dit ons verbaast en blij maakt
• Benin het land is, naast Haïti, waar het voodo geloof zijn oorsprong vindt
• Benin tevens het land is wat vroeger bekend stond om zijn slavenhandel
• Nederland hier ook een fort had voor deze handel, naast onder andere Portugal en Engelsen
• Er een monument is, ‘The door of no return’, wat hieraan herinnert

Wednesday the 18th of January. Looking back after some wonderful days in Burkina Faso we were on the road again. We wanted to stay near the border for the night so that we could easily enter Benin the next morning. After a while we witnessed a deadly accident with a truck. In the past countries we saw more and more car wrecks along the way, but this just happened and a dead body was still lying next to the truck. At that same moment people were climbing on the truck and trying to take the cargo out of the truck.

One hour later we had a Déjà vu moment, remember the roads in Mali with all the potholes? Yes, again potholes everywhere. The only difference with Mali was that everybody was so clever not to take the actual road but to take the dirt road next to the normal road. After some kilometres we also understood that it was the correct decision. The dirt road was the perfect environment for the Duster and we had the change to shoot some beautiful pictures. Jos and Hugo where shooting the pictures and had to run for all the sand that was literally exploding in the sky. They had no change and returned to the car totally covered with sand and red dust. Finally arrived in Fada Ngourma (Burkina Faso) we had a good meal at our hotel and went to bed. The next morning, Thursday the 19^th of January, the guards where all working hard to get the dust off from our Dusterilla. Normally we would prefer the dusty look, but this time it was too much and we were happy with the fresh result. Early morning we drove away and for the schedule we had calculated a border crossing of 3.5 hours. At the border we instantly made friends because of the looks of the car, the admiration was big for the achievement so far and the exit stamp was a fact. On the border site of Benin it was an easy entrée and together with the border officials we gathered the entrée stamps and the correct papers for the car. All possible in 1 hour and 10 minutes! And the funny thing was that Michael stayed in the car all the time and the officials never saw has face, nevertheless also for him an entrée stamp. The stage of that day brought us to Savalou (Benin), the fast entrée of the country and the time we won was already disappeared a view hours later because of the terrible road conditions. The potholes were less big than in Mali but still crap. As a ballerina we tried to avoid the holes, what a day again.

The next morning, Friday the 20^th of January, we were on the road again. We tried to reach Cotonou (Benin) early in the afternoon. We were way ahead of schedule so we tried to set the appointment with Mercy Ships, which was now planned on Tuesday, for the Friday. But unfortunately this was, due to logistic problems and shift change, not possible. So we had a four day rest in Cotonou. Luckely we picked out a big city and a very nice hotel. We stayed in Hotel du Lac which is pretty western with lots of expats, a good restaurant and nice hotel facilities like a swimming pool and a gym. Here it was no problem to relax.

Saterday the 21th of January, Jos came back to the room after breakfast and said that we had a problem. The hotel management didn’t liked the idea of three guys in a normal hotel room, so they came up with an upgrade for the same price to a hotel suite. Maybe that this had something to do with the fully sponsored car and us blogging and vlogging, but hey we didn’t mind. Today again, Michael and Hugo tried to fix a vacuum cleaner for the inside of the car. Remember what happened in Nouakchott (Mauritania), here the same result at the hotel. But luckily one of the piccolo’s new a place nearby. They were brought to this cleaning facility for cars were it just costed 3,00 euros for the whole inside of the car. And this was important because we would have an important meeting that evening.

The trip has not being unnoticed and via the Dutch consul of Benin in De Hague we were scheduled for a meeting with the Dutch Ambassador in Benin, Harry van Dijk. The ambassador really wanted to hear about our adventures so far. When he heard that we drove via Nioro du Sahel (Mali) he thought we were crazy. He knew Mali very good as well and knew that it was not really a place to be as a tourist…. We had a nice chat about the countries he was responsible for as ambassador (Benin, Cameroon and Guinee). After some pictures we left the embassy and went back to the hotel.

In the hotel Hugo parked the car and noticed a western guy looking at the car. The two started a conversation and the person happened to be Gregor Wetz, a German, who worked for the Red Cross as a country director for the Dutch Red Cross. What a coincidence! He invited us for a drink in the restaurant (he also stayed in Hotel du Lac) and we were talking about the adventures and the foundations. He said that we really needed to see some of the Red Cross projects and invited us to come to the office of the Red Cross in Porto Novo on Monday. It is so nice to meet new people.