A new project to visit: Safe playground for children in Cameroon

English text, see below.

Vrijdag 27  januari, de dag waarop ons bezoek aan Buea (Kameroen) gepland stond. In samenwerking met United Action voor Children (UAC) hadden we hier een project gerealiseerd. Het begon allemaal in Nederland al, waar ons contactpersoon Bram Stelt was. Hij bracht ons in contact met Orock, de contactpersoon in Kameroen. United Action for Children is een organisatie die zijn oorsprong kent in Kameroen en is opgericht door mr. Orock, welke de stichting heeft opgezet met als droom goed onderwijs voor kinderen in Kameroen te realiseren. Hij wilde een school waarin het kind centraal stond, kleine klassen en een school waar een individuele benadering mogelijk was. Er is een speciaal programma waar in het bijzonder aandacht wordt gegeven aan sport, computervaardigheid, handenarbeid, houtbewerking en de schooltuin. Door de individuele benadering van het kind kan er beter ingegaan worden op de behoeften van het kind. Door deze activiteiten leren de kinderen hun interesse en talenten leren ontdekken. Hiermee weten de kinderen zich na school makkelijker een weg te vinden in de maatschappij. UAC Nederland bestaat sinds 2002 en heeft onder andere geholpen met de bouw van een school, het bevorderen van de deskundigheid van zowel stafleden als onderwijzend personeel op de school en het sponsoren van verschillende projecten van UAC Kameroen. Voor meer informatie kunt u op hun website kijken.

De avond van tevoren hadden we contact gehad met Orock en die wist dat wij begin van de middag zouden arriveren en vertelde ons te letten op een paarse pick-up. Terwijl wij nog in de veronderstelling waren in een andere stad dan Buea waren, werden we voorbij gestoven door een paarse pick-up en hierin zat Orock. Achter hem aan reden we als eerste naar een gebouw, waar allerlei computers in stonden. Dit is een ander project van United Action for Children, wat zij gerealiseerd hadden. Hier kunnen de schoolgaande kinderen leren, informatie opzoeken op internet en met allerlei programma’s leren werken. Tevens leren zij meteen ergotherapeutische handelingen, zoals goed rechtop zitten, het gevaar van een RSI arm voorkomen en hoe de stoel ingesteld moet worden. Hier konden we met eigen ogen al aanschouwen wat UAC onder andere doet voor de kinderen in Kameroen. Na een kort welkom en ons aan elkaar voorgesteld te hebben, stapten wij weer in de auto en reden we naar de school toe, waar ons project was gerealiseerd.

Bij aankomst van de school stond iedereen netjes in een rij opgesteld, van leraar tot leerling. Dit was voor ons een prachtig en hartelijk welkom, waarvoor we iedereen bedankten. Het was echter onmogelijk om iedereen persoonlijk een hand te geven, dus bedankten wij enkele leraren en leerlingen. Even kort wat informatie over de school zelf. Het is een primaryschool (basisschool) wat plaats biedt voor 700 leerlingen die les krijgen van in totaal 46 leraren. De klassen lopen van één tot zes, waarna men naar de secondary school (voortgezet onderwijs) gaat. De hoofdtaal waarmee les gegeven wordt is Engels. Kameroen is namelijk verdeeld in een Engels- en Franssprekend gedeelte, maar daarover later meer. De school is erg gewild in de hele omgeving en er moeten zelfs leerlingen worden geweigerd, omdat er geen plek is. Het eerste wat ons ook meteen opviel is dat alles netjes en verzorgd eruit zag en de school in een rustige omgeving lag, zonder dat er een hoofdweg naast lag. Tevens, en dat vonden wij allen erg mooi om te zien, waren er allerlei spreuken en regels op de muren geschilderd. Bijvoorbeeld huisregels hoe respectvol met elkaar om te gaan en hoe men zich in een klaslokaal dient te gedragen. De regels waren netjes opgesteld, zonder dat je hierbij een dwingend of opgelegd gevoel kreeg. De school telt twee verdiepingen, waarover de verschillende lokalen verspreid zitten. Kortom: een keurige school, waar het ons geen straf leek om als kind les op te hebben.

Na een algemeen welkom werden we allen naar het plein geleid, waar we op bankjes plaats moesten nemen. Orock nam hierbij het woord, waarbij hij ons officieel welkom heette en waarom deze drie Nederlandse jongemannen bij hun op school waren, namelijk de realisatie van een nieuwe en veilige playground voor de kinderen. De kinderen zaten ondertussen al vol belangstelling te kijken naar de playground zelf en konden niet wachten tot ze daarheen mochten. Zover was het echter nog niet, want na Orock was het de beurt aan de rector van de school, die ons namens de gehele schoolleiding van harte bedankte en erg blij was met een nieuwe speelplek voor de kinderen. We namen de lieve en goede woorden allemaal ter harte, waarna Michael, namens de stichting, het woord nam en iedereen bedankte en het doel van de gehele mission Cape2Cape uitlegde. Uiteraard bedankt hij ook jullie, de donateurs en sponsors, voor het realiseren van het geld voor het project, waardoor we dit nu met eigen ogen konden aanschouwen.

De kinderen zaten ondertussen op het randje van de bankjes en wij wilden hen niet langer laten wachten, ‘let the games begin’. Dit was niet tegen dovemans oren gezegd en vol enthousiasme renden de kinderen alle kanten op, om alle speelattributen in gebruik te kunnen nemen. Voordat überhaupt het speelveld gebouwd kon worden, is er eerst met behulp van veel cement een vloer gecreëerd waar de toestellen op kunnen komen te staan. De speelplek bestond uit verschillende toestellen. Zo zijn er onder andere gerealiseerd:

• Klimrek met verschillende gekleurde autobanden
• Klimtoren met gekleurde autobanden
• 2 lange stalen pijpen die schuin aflopen en waar de kinderen ballen doorheen kunnen rollen
• Kruipbuis
• Bankjes rondom het hele speelveld
• Losse materialen, zoals ballen, krijt, hoepels
• Een groot houten open tuinhuisje waar de kinderen en leraren kunnen zitten
• Rondom het speelveld verschillende gekleurde banden met allerlei cijfers erop

We werden op dat moment zelf helemaal enthousiast, omdat we allemaal blije kindergezichtjes met een grote glimlach zagen die alles aan het uitproberen waren. Blikvanger voor dat moment was ieder geval de 2 stalen pijpen waar de balletjes naar beneden kunnen rollen. Hier liep het storm en het was dringen geblazen voor ze aan de beurt waren. Dat is meteen het mooie van dit speelveld, dat alle kinderen ook op een sociale manier met elkaar leren omgaan en onder andere leren om netjes op hun beurt te wachten. Verder is het samen spelen heel belangrijk, in plaats van alles zelf te willen doen en niet je plaats af te willen staan. We denken dat iedereen dit wel herkend uit hun eigen jeugd, dat dit belangrijke basiselementen voor later zijn. De kinderen waren op dit moment allemaal nog wat verlegen en durfden niet echt op ons af te lopen en als we wat vroegen kregen we een verlegen ‘ja’  of  ‘nee’ terug.

Vandaar dat wij met enkele leraren in gesprek kwamen en hoorden we het een en ander over hoe het onderwijs in Kameroen is en dat dit helaas niet los gezien kan worden van de politieke situatie in het land. Het viel ons bij binnenkomst al op dat de lokalen leeg waren en al enige tijd niet gebruikt leken. Dit hadden we goed opgemerkt, want de kinderen krijgen al sinds december geen les meer. Dit alles heeft helaas een politieke reden ten grondslag. Zoals we al eerder vertelden, is er een Engels- en Franssprekend deel in Kameroen. Nu is het Engelstalige gedeelte veel kleiner in Kameroen en zij vinden dat ze achtergesteld worden ten opzichte van het Franssprekende gedeelte. De regering wil hier echter geen gehoor aan geven en legt dit naast zich neer. Het is zelfs zo erg dat ze in Engelstalig Kameroen alle basisscholen gesloten hebben, waardoor de kinderen al twee maanden van onderwijs verstoten zijn en de leraren al twee maanden geen werk hebben. In onze ogen is dit een hele verkeerde, en dwangmatige manier van druk uitoefenen wat niemand ten goede komt. Kameroen gaat met de tijd mee en men gebruikt het sociale medium om hier hun meningen op te uiten. Maar wat heeft de regering gedaan? Die heeft nu heel Engelstalig Kameroen van het internet afgesloten. We hebben er ieder geval geen woorden voor, het is in en intriest. Vandaar dat we gisteren ook geen internet hadden in ons hotel.

De kinderen waren ondertussen uit hun schulp gekropen en durfden al wat meer vragen te beantwoorden en naar ons toe te komen. De leraren hadden net op dat moment een speelveld gecreëerd, zodat de kinderen zo snel mogelijk vijf ballen van de ene kant naar de andere kant moesten brengen, uiteraard zo snel mogelijk. Dit zorgde voor een hoop vertier, waar sommige kinderen van de spanning niet eens durfden te kijken wie er won, super schattig. Wij zijn Nederlanders niet als we een kleine twist eraan geven en al snel moesten de kinderen nu de bal brengen met behulp van een lepel. Een oud spelletje, wat nooit verveeld en het duurde niet lang of ook wij en enkele leraren deden hieraan mee. Dit zorgde voor complete ontdooiing bij de kinderen en nu waren ze niet meer van ons af te slaan. Het mooie is als je vraagt wat ze willen worden, ze allemaal ambities hebben en graag ‘dokter’, ‘leraar’ of ‘piloot’ willen worden. Michael was ondertussen een masterclass voetbal met verschillende kinderen aan het uitoefenen, terwijl Jos met andere kinderen druk aan het basketballen was. En Hugo? Die was weer een basisles anatomie aan het geven aan de dokters in spé.

Naarmate de middag vorderde en wij met Orock en enkele andere mensen aan het praten waren, kwam er een hele delegatie aan met allerlei verschillende en heerlijke lekkernijen. Speciaal voor ons was er een diner bereid, waar iedereen, leraren, kinderen, wij en ouders, van konden genieten. Toen hoorden we ook dat ze dit vaker doen en met de hele school samen eten. We denken een mooi iets, wat zeker in ere gehouden moet worden. Omdat Orock via Michael vernomen had dat Hugo en Jos bijna jarig waren, werd er ook nog door de hele school gezongen voor ze en was er als toetje een verjaardagscake gebakken.

Dit was voor ons een mooie afsluiter op een voor ons al geslaagde middag, waar we met eigen ogen hebben kunnen aanschouwen hoe er weer een mooi project gerealiseerd is, waarbij we ruim 700 kinderen mee hebben kunnen helpen. Aan alle gezichten te zien van die middag, geloven wij dat het helemaal goed gaat komen met het speelveld. Wij namen afscheid van Orock en bedankte hem nogmaals hartelijk en na een laatste groet aan de kinderen, reden wij weg richting Douala (Kameroen).

Wist je datjes:

• Knderen hier allemaal in een mooi gekleurd uniform naar school gaan
• De school een hele grote bibliotheek bevat met veel verschillende literatuur
• De kinderen aangaven heel erg blij te zijn met de leraren en gegeven onderwijs
• Wij ook Bram Stelt nog van harte willen bedanken.

Friday the 27th of January, that day we would visit the town Buea in Cameroon. Here we realized a project for children together with the organisation United Action for Children (UAC). In the Netherlands we have had contact with UAC Netherlands with Bram Stelt. We talked about the possibilities and came in contact with Orock who is the director of UAC Cameroon. UAC Netherlands is founded in 2002 and cooperated in building the school, training for the teachers and other personnel. More information you will find on their website.

We had contact with Orock that Friday and he would pick us up and we had to look for a green truck when we drove into town. We arrived and were just looking for the truck and then all of a sudden, a green truck overtook us and waved, it was Orock. We followed him to a building where on the inside there were computers for use (you can compare with an internet store). This was another project the UAC realized, here children can come and use the internet and work with the computers for their homework. After a short introduction of everyone and giving some details about our trip it was time to visit the playground. This was the project we realized on a primary school location.

When we arrived at the school, the school children and school teachers were standing in a line. We felt directly most welcome and we still appreciate that. It was impossible to shake hands with everybody so we thanked a couple of teachers and children. I little bit background information. This primary school gives space for 700 school children and there are 46 teachers. The children start in class 1 and end in class 6 where they continue on the secondary school their education. The main language on this school is English. Cameroon is divided into two language speaking parts (English and French). The school is popular and the school has to decline some application because of its size. They teach, next to the curriculums, the values of live and how to behave to be a better person. You could see a lot of quotes and values painted on the walls, we liked that.

After the welcome we were escorted to the new playground where we were asked to take a seat. Orock gave a speech and addressed the reason why Care4More was visiting the school. He explained that the safe playground where we were was realized in cooperation with Care4More. The children only had their eyes on the playground and were anxious to start playing. After the speech of Orock it was time for the speech of the rector of the school and she thanked us for the support. Now it was the turn for us to say something and Michael used this moment to explain the mission Cape2Cape and how we were able to realize this project. He ended with the words: “be good for the children, they are the future”.

The children were now sitting on the edges of their benches and could not wait any longer. So Orock opened the playground with the words: “let the games begin”. At that moment the children started to run to their favourite playground attribute. Before the playground could be built there was a concrete structure needed. This structure would also function as the floor of the playground which was a little bit higher than the rest of the location but it was now smooth and straight. The following attributes were realized:

• Solid and straight concrete floor
• Climbing wall made out of painted tires
• Climbing tower made out of painted tires
• Two long pipes descending a little bit for balls
• Tubes to crawl through
• Benches around the playground
• Materials such as balls, krijt, hoepels
• A big wooden garden house for children and for teachers
• Around the playground painted tires with numbers on them

Now we were getting excited ourselves, because of all the happy children faces. The two steel pipes were directly a big hit and numerous of children were putting balls in the pipes and catches the balls on the other side. The playground also has a social influence on the behaviour of kids, now they also have to learn of letting everybody play and wait for their turn. Playing together is important and learn to share are important steps for children.

We spoke with the teachers and were talking about the education system in Cameroon and unfortunately with the political connection which cannot be left unnoticed. When we arrived the class rooms looked nice and tidy but also not in use for a while. This observation was correct because the children did not have had lessons since the beginning of December last year. As mentioned before the country is divided into two parts (the English and French speaking parts). The English speaking part is much smaller and this part feels like it is being neglected, but the government don’t want to make any changes in their way of governing. The English part uses the internet to spread their word but the government has shut the internet in this region, to stop the news spreading. The government even has shut the schools since December as a punishment for the English part. This is not good and should stop. The children didn’t went to school for two months already.

In the meanwhile, teachers came up with games where children had to run with balls to a bucket. The fastest kid would win of course. This was one big party for the kids and to make it even better, Michael came up with the Dutch version where they had to run with the balls being transported on a spoon. The competition was so excited that some of the children could not watch, nice to see. Now it was time for the teachers to do the same and later Jos and Michael joint as well. The children just were circling around us and we asked them what they wanted to be if they were older. The answers were mostly doctor, pilot and lawyer. Michael was playing soccer with the boys, while Jos was playing basketball with the new Lebron James children of the future. And Hugo? Hugo was giving autonomy lessons to the children who wanted to become a doctor.

Late afternoon while we had a conversation with Orock and associates, some people walked in with baskets and boxes. In those boxes a lot of food and they prepared a dinner for all the children, teachers and for us. We heard that they did this often and we were surprised and glad at the same time. This was better than a restaurant we can tell you and some much more fun! At the end of the dinner the children were singing a birthday song for Hugo and Jos because they would be having their birthday in the coming days. A nice birthday cake was the cherry on the pie.

This was a nice ending of our visit and we had the possibility to see what was created with the funding and where every year 700 children can play with. We said goodbye to everybody and where on our way for Douala (Cameroon).

Did you know:

• Children wear nice colourful uniforms for school
• The school has a big library with a lot of books
• The children are very happy at the school and with the teachers
• We also want to thank Bram Stelt from UAC The Netherlands