English text, see below.
Zondag is voor de meeste mensen rustdag en dit gold vandaag, 22 januari, ook voor ons. Na onze avond gisteren met Gregor was het uiteindelijk nog best laat geworden en lagen wij rond twee uur op bed. Reden genoeg om uit te slapen en dit werd ook met volle overtuiging in praktijk gebracht. Iets voor tien uur werden wij wakker, waarna we snel ons ontbijt nuttigden (deze was tot half 11). Hierna was het tijd voor……… rust, reinheid en regelmaat, de ouderwetse Hollandsche maatstaaf. De zwembroek werd dus aangetrokken, laptop, telefoon en Salora camera in de hand meegenomen en de wandeling naar het zwembad werd ingezet. Nu is het op het moment redelijk warm in Benin, rond de 33°, en vooral ook benauwd. Op zo’n moment is er niets lekkerder dan een plons in een verfrissend zwembad te nemen en laten we dat nou ook net gedaan hebben. Even wat baantjes trekken, bommetjes van de duikplank en wat actiefilmpjes terwijl we dit deden. Kortom: een prima tijdverdrijf voor de zondag. ’s Avonds was er nog een groot buffet gaande bij het hotel, waar half Cotonou voor was uitgelopen, en onder het genot van een drankje en buffet keken wij de Africa Cup.
Maandag 23 januari was de dag dat Gregor ons had uitgenodigd om naar Porto Novo te komen, waar het Beninse Rode Kruis gevestigd is. Dit leek ons een mooie gelegenheid om meteen het echte platteland van Benin te zien met eigen ogen. De rit naar Porto Novo is een kort ritje van een half uur, maar ook hier is het niet zonder gevaar. Wederom was er net een ongeluk gebeurd, waarbij er een auto goed gesandwicht was. Bij Gregor aangekomen kregen we een korte rondleiding, waarna hij ons veel plezier toewenste. Bij het meer werden we opgepikt door de boot van het Rode Kruis, wat een klein houten bootje was met een rood kruis erop geschilderd. We hadden een gids meegekregen, Abel, die gelukkig Engels sprak en ons een hoop kon vertellen over het leven in de vissersdorpjes. Tijdens de tocht naar de dorpjes toe kregen we al een eerste indruk hoe het dagelijks leven hier eraan toegaat. Over het hele meer zie je met enige regelmaat mensen op bootjes die netten uitgooien en zo hopen vis te vangen. Of je ziet mensen half in het water, omdat ze dan in hun fuiken aan het inspecteren zijn of er vis in zit. Ook zie je kleine rieten hutjes, op palen gebouwd in het water, waar ze kunnen verblijven en soms ook wonen. De aanblik van drie blanke mannen op een boot was niet alledaags voor hen en met enige regelmaat zagen we ook een verbaasde blik onze kant op. Er zijn verschillende minority’s (stammen) die op en rondom het meer leven. Bij het dorp aangekomen, volgden er nog veel meer verbaasde blikken toen daar ineens een boot aanmeerde. Het dorp is niet zoals Ganvie, wat volledig op het water gebouwd is. Het is een eiland, maar de huizen zijn op wel op palen gebouwd. Het grappige aan het dorp dat we als eerste bezochten, is dat het allemaal onder de Nederlanders bekend is. Niet direct, maar wel indirect. We kennen allemaal wel de actie ‘Serious Request’ van radio 3FM. In 2014 (wat Gregor ons vertelde) werd er geld ingezameld voor kinderen die overlijden ten gevolge van diarree bij slecht drinkwater. Een deel van het geld wat daarmee opgehaald is, werd dus in dit kleine dorpje besteed. En we snapten meteen waarom er hier kinderen overlijden. In het meer wordt gevist, wast men zich, wast men de kleren, varen vervuilende dieselbootjes, drijven dode dieren, drijft afval etc. etc. U kunt zich denk ik wel voorstellen waarom hier kinderen overlijden. We bezochten daarom als eerste een basisschool waar men op dat moment een gebouw aan het bouwen was met toiletfaciliteiten voor leraren en kinderen. Tevens bouwde men een grote waterreservoir waar straks schoon water in zal zitten. Het was voor ons allen mooi en leuk om te zien met eigen ogen wat er in de praktijk gebeurd met de actie van 3FM. De kinderen van de basisschool vonden ons echter ook reuze interessant en ze werden bijna hysterisch bij het zien van onze camera’s. Iedereen wilde en moest op de foto en men rende als een kolonie om ons heen. Abel had echter wel wat aanzien, want als hij omkeek of doos keek, doken ze met zijn allen achteruit. Niet iedereen had ontzag voor Abel en al snel konden we de brutale belhamels eruit pikken. Voor de hoofddocent hadden ze wel allemaal ontzag en zodra hij ten tonele verscheen, bleef iedereen op gepaste afstand. Na een laatste groet stapten wij in de boot en voeren we een stukje verder naar een ander ‘dorp’ op het eiland. Het eiland telt eigenlijk acht verschillende dorpjes, maar tegelijkertijd is het weer één groot dorp. Voet aan wal gezet hebbende, hadden we een ontmoeting met een ander hooggeplaatst persoon, namelijk de man die de actie van het Rode Kruis(en 3FM) op het hele eiland coördineerde. Na een kleine wandeling door zijn eigen dorp, zagen we al snel hoe primitief hier men eigenlijk nog leeft. Kinderen rennen in lompen rond, dieren wonen in huis, er zijn geen meubels en echt alles is onder een dikke laag zand verborgen. We werden uitgenodigd in het ‘restaurant’ wat niet meer was dan een ruimte waar even wat stoelen neergezet werden, maar dit mocht de pret niet drukken. Op dat moment kwam de eigenaar met een emmer waarin wat … biertjes zaten! En dat om half 3 ’s middags. We wilden echter niet onbeleefd overkomen, dus namen we het biertje van harte aan. Tijdens het gesprek kwamen we erachter dat elk gezin ongeveer 5 kinderen heeft en dat veel kinderen niet naar school gaan, maar meteen als visser gaan werken. Na dit bezoek was het tijd voor het bezoek aan het ziekenhuis, dat ook gebouwd was met behulp van donaties van het Rode Kruis. Op dit moment was er echter geen patiënt en voor Nederlandse maatstaven was dat ook maar goed. Er hing een infuus, waarvan de houdbaarheidsdatum al enige tijd verstreken moest zijn en ook de matrassen waren intensief gebruikt, zullen we maar zeggen. Wel is het goed om te zien dat er wel een klein ziekenhuis is waar de zieken terecht kunnen. Vroeger was dit namelijk niet aanwezig en was men verstoten van medische zorg. Omdat het einde van de middag alweer naderde, besloten wij terug te varen naar wal. Rijden in het donker stond ons allen niet aan. Nadat wij Gregor bedankt hadden, reden we terug naar Cotonou waar we bij een mooi uitzicht op één van de drukste kruispunten op de stad onze hamburger nuttigden. Morgen staat het bezoek aan Mercy Ships op het programma. Wederom twee projecten die we zullen bezoeken en waarvan we jullie uitgebreid op de hoogte van zullen houden.
Wist je datjes:
- We zelf onze was hebben gewassen, ouderwets in de wasbak
- Dit vanwege het feit dat het laten doen door iemand omgerekend €25 is
- Er ’s nachts opeens een noodweer uitbrak, de eerste regen sinds oktober hoorden we later
- De kleren van Jos en Hugo hierdoor weer drijfnat waren
- We nog steeds veel lol met elkaar hebben en dat erg belangrijk is
Sunday is most people a day of rest and that day, the 22th of January, so it was for us. After the breakfast we preached the words rest, rest and rest. The swimming shorts went on, laptops and Salora cameras with us and on to the pool. Already in the morning it was 33 degrees, a perfect combination. With the cameras we took some nice shots with the diving board and the nice atmosphere over there. There will be another vlog coming soon. During that day we had enough time to work on the projects and did some editing on other vlogs. In the evening there was a nice buffet in the hotel and it was really busy. The buffet is always organized on Sundays at Hotel du Lac. We watch a match of the African Nations Cup and after that went to bed. The rest day was over.
Monday the 23th of January, the day that Gregor (Country Director Red Cross) invited us to come to the office of the Red Cross in Porto Novo. The ride to Porto Novo was just a short ride and took us half an hour, but it was not without danger. Lots of accidents happened on the road and one was pretty serious where two cars had a frontal collapse. When we arrived at the office of the Red Cross Gregor gave us a little tour. After that we would take the boat of the Red Cross to visits some of the projects in the communities on the lake. It was a pretty nice boat trip and Abel, who worked for the Red Cross as well, was able to tell us a lot about the communities and the projects. The main way of income for the communities was fishing and we saw a lot of fishers throwing out the nets, inspecting the lines, or repairing the boats. Some of the houses where on wooden poles. The villages are not like Ganvie where all the houses are built on the wooden poles. The first village we visited is in a way also known in The Netherlands. 3 FM Radio has a programme Serious Request. As Gregor told us, in 2014 the Serious Request programme supported the diarrhea problems in the world among children. Part of the money is now spent on the projects in these communities providing clean drinking water, good sanitation and education on the behaviour. Still there is a lot of waste floating in the water and because the children still wash themselves and sometimes drinks from the water out of the lake it causes problems. We visited a primary school and the kids went crazy when they saw us and the camera gear we had with us. Everybody wanted to have a photo of themselves and wanted to be in the video. After we saw the sanitation projects at this school we went to the boat again to go to another part of the village. There we had a tour with the coordinator of the Red Cross and showed us the drinking water facilities and told us about the education in the village. By the end of the tour we were invited in the restaurant of the village, which was nothing more than an empty room with five chairs and we had a nice drink over there and chatted some more. It is very common that children don’t go to school and become fisherman. After this village it was time to visit a small hospital also built by the Red Cross. The conditions were not very good and I don’t think we as Europeans want to spent a night there, but for these communities it is a lot. Back in the days the communities didn’t had any facility for medical care. We went back to Porto Novo and thanked Gregor for the opportunity to see the communities. In the evening we found a nice restaurant on one of the busiest crossings in Cotonou and from the roof, where the restaurant was, we had a nice view on the chaos. The next day, Tuesday 24th of January, we would visit Mercy Ships.
Did you know:
- We did our own laundry, old fashion way in the washing sink, because the prices for laundry are crazy over here
- For the first time during are trip we had rain (luckily it was at night while we were sleeping)
- We still have a lot of fun
De verhalen zijn geweldig, maar de foto’s zijn echt fantastisch!!
We want more!!