For Enlgish text, see below.
Zondagochtend 15 januari, half acht. Na een korte, maar redelijk goede nachtrust ontwaakten wij in Bamako (Mali). We weten nog dat we, voordat we gingen slapen, met elkaar overeen waren dat we nu ook echt in malariagebied waren aangekomen. Het herkenbare, maar o zo irritante gezoem van de mug klonk als een mitrailleursalvo om ons heen. De gehele familie mug was kennelijk in onze kamer uitgenodigd voor het jaarlijkse familie feest. Geholpen door onze intense vermoeidheid vielen we al snel in slaap. Het was echter zaterdagavond in Bamako en de mensen hadden de haartjes strak gekamd, nette schoenen aangedaan en het beste jasje uit de kast getrokken om die avond hun dansmoves eens te gaan tonen. De dansmoves hebben we niet gezien, de muziek die erbij hoorde wel. Geluidsoverlast kent men hier niet en men doet wedstrijdjes wie de bass het hardst kan zetten. U kunt begrijpen dat we af en toe wakker werden. De ochtend begon echter voortvarend, omdat we bij het ontbijt voor het eerst in dagen weer eens een omelet voorgeschoteld kregen door het vriendelijk hotelpersoneel en we lieten het ons goed smaken. Na de maag goed gevuld te hebben, het brein wakker gemaakt te hebben met een shot cafeïne pakten we de spullen in en werd de Dusterilla weer gestart om de etappe naar Bobo Dioulaso (Burkina Faso) te beginnen.
Vanwege behaalde resultaten uit het verleden hadden we nu vier uur ingecalculeerd voor de grensovergang, om zo eventuele tijdsnood te voorkomen. De weg lag er gelukkig dit keer wel fatsoenlijk bij en de gatenkaas had plaatsgemaakt voor een jonge goudse kaas 40+. Het gaspedaal werd dus weer ingedrukt en de kleine dorpjes en stadjes zoefden aan ons voorbij. Daarnaast was het zondag en was de plaatselijke markt niet overal open. De stemming zat er dus weer goed in en rond twaalf uur arriveerden we bij de grens Mali – Burkina Faso om de routine loopjes langs de verschillende kantoortjes te maken. Een voor de exit stamp in het paspoort, één voor de autoverzekering, één voor de douane en één voor de definitieve toestemming om het land te verlaten. Nu heeft men in elk land een eigen ‘handshake’ en Hugo dacht de vriendelijke politie officier op de traditionele manier te ontmoeten, wat helaas tot twee keer toe jammerlijk mislukte. Begreep in eerste instantie de officier de boks niet, de andere keer was het Hugo die zijn momentum miste. Het kon de sfeer niet drukken en binnen 40 minuten waren we Mali uit en reden we naar Burkina Faso toe. De ontvangst was hartelijk en terwijl wij van de zonnestralen stonden te genieten, werden we uitgenodigd door de officier om in de tent te wachten, ‘om van de schaduw te kunnen genieten’. Na ook hier de routine weer afgelegd te hebben en bij het laatste kantoortje onze autoverzekering hadden geregeld waren we echt in Mali. Om zeker te zijn dat we niet droomden, knepen we elkaar even in de want en checkten we alle drie onze mobiel. Nope, we droomden echt niet, na anderhalf uur waren we beide grensovergangen door en dit vierden we met een boks. De rit naar Bobo Diaoulasso verliep verder zonder problemen, waar we incheckten bij ons hotel en laat die nou net een zwembad hebben! Omdat we, vanwege de snelle rit, tijd over hadden, werd de zwembroek aangetrokken en lagen we alle drie 10 minuten later met een bommetje in het zwembad en lieten wij ons een koude Brakina brengen, het lokale bier.
Na twee dagen verstoten te zijn geweest van een goede maaltijd, wilden we die avond een goede maaltijd. De voorkeur van de receptie, een patisserie, bleek niet te bestaan, waardoor we onze hoop op een taxi vestigden. Deze werd al snel gevonden en het was een onvervalste Opel Kadet uit het jaar kruik, die met touwtjes aan elkaar hing. De reggea knalde uit de speakers en de man was allervriendelijkst, dus stapten we vol vertrouwen in, in de veronderstelling dat de taxi voor ons was. Terwijl Michael en Hugo in de kofferbak de rollende gasflessen inspecteerden, kwam Jos voorin tot de conclusie dat de taxi de rechterspiegel miste en zo vriendelijk was dit aan de taxichauffeur te melden. Op dat moment kreeg de rest achterin zowaar een rolberoerte van het lachen. Terwijl de tranen nog over de wang biggelden bij Michael, stopte de taxi ineens en werden we vergezeld van een nieuwe klant. Helemaal gezellig en na wat ‘bonsoirs’ was het alweer tijd voor de volgende stop. Klant nummer vijf wilde ook mee, wat erin resulteerde dat er vier man op de achterbank zaten, Hugo tegen de ramen geplakt zat, Michael op Hugo’s schoot en de tranen weer over de wangen rolden. Nadat we ons tegoed hadden gedaan aan een overheerlijke steak, ondertussen genietend van de Afrika Cup (en het leeft hier echt mensen), moesten we natuurlijk ook weer terug. Een nieuwe taxi was weer snel gevonden en ook dit was een klassieker uit het jaar kruik. Dachten we op de heenweg al een mooi verhaal te hebben, deze taxichauffeur stimuleerde onze lachspieren minstens net zo hard. Halverwege een kruispunt werd er ineens vol op de rem getrapt en schreeuwde de beste man wat naar een tentje langs de weg. Nadat de route werd hervat, vertelde hij aan Jos, die als enige een beetje Frans spreekt, dat hij zojuist soep besteld had….. voor zijn hond! Ja, dan kan je je lachen ook niet inhouden. Terug in het hotel waren we het er al snel over eens dat Burkina Faso tot nog toe goed bevalt.
Maandagmorgen 16 januari werd er uitgeslapen tot half acht, waarna we weer met een omelet verblijd werden en koers werd gezet naar Kya. Hier zouden we het eind van de middag arriveren bij Monique, van Stichting Kinderhulp Burkina Faso, waar wij de eerste drie projecten zouden bezoeken. We keken er alle drie erg naar uit, om de projecten te bezoeken, die met uw hulp en donaties gerealiseerd zijn. Voordat het zover was, moest er nog eerst nog 450km afgelegd worden. De weg lag er weer prima bij en na een rit zonder oponthoud, belden wij 50 km voor Kaya Monique, volgens afspraak, om te vertellen dat we er bijna waren. En toen was het ineens zover! Terwijl wij Kaya binnenreden, zagen wij ineens een Nederlandse vlag en welkomstcomité langs de weg staan. Nu staat er niet dagelijks iemand langs de weg met een Nederlandse vlag klaar, dus was de conclusie snel getrokken. Nadat we allerhartelijkst welkom waren geheten door Monique, de directeur van centrum voor straatkinderen ‘Béog Koamba’(waar we overigens geen project hebben), de kinderen zelf en zelfs de gouverneur van de provincie was speciaal voor ons gekomen. Een bijzonder moment, wat we niet snel vergeten. Ondanks dat we hier geen project hadden, kregen we een speciale rondleiding en konden we met eigen ogen aanschouwen wat voor moois en bijzonder Monique hier allemaal heeft opgezet. Het opvangcentrum biedt plaats aan maximaal 36 jongeren, die niet meer thuis kunnen wonen, vanwege verschillende oorzaken en hier tussen de 1-3 jaar kunnen wonen, voordat zij weer naar hun ouders teruggaan, of bij ‘pleegouders’ geplaatst worden. Een prachtig centrum, waar men in Burkina Faso hopelijk nog lang gebruik kan van maken, hopelijk ook met uw steun.
Nadat we in de auberge (slaapplaats) gearriveerd waren en ons geïnstalleerd hadden, was het tijd voor een koud biertje en kregen we van Monique wat achtergrondinformatie over de stichting en al haar projecten. Voor meer informatie, kunt u op hun website kijken. Het avonddiner werd vergezeld van hoog bezoek, namelijk de gouverneur zelf, die wij die middag ook hadden ontmoet. Hij sprak echter alleen Frans en op dat moment baalden wij dat we niet beter ons best hadden gedaan op school. Morgen is het tijd om de eerste twee projecten te bezoeken! Aangezien we jullie uitgebreid op de hoogte willen brengen en houden, zal een uitgebreide verslaglegging hiervan misschien iets later volgen. Dit omdat wij eerst alle foto’s en video’s voor jullie goed in kaart willen brengen. Maar geloof ons, we zullen in beeld brengen wat er met uw gedoneerde euro’s is gerealiseerd.
Wist je datjes:
- Men in de Afrikaanse landen niet heel goed is met afstand inschatten. Het getal dat je te horen krijgt, mag je gerust met drie vermenigvuldigen.Kortom dus als iemand zegt het is 300 meter. Pak dan lekker de auto…..
- Men in Burkina Faso dezelfde munteenheid heeft als in Mali en wij dit niet wisten. Gelukkig was er een douanemevrouw zo aardig om voor ons dollars te wisselen.
- De mensen in Burkina Faso heel vriendelijk zijn.
- Er veel politiecontrole langs de weg is.
- Wat erin resulteert dat de bagage gecontroleerd moet worden, zelfs tot de inhoud van Jos toilettas toe.
- Wij de politiecontroles kunnen vermijden, wanneer wij rijden op momenten van een voetbalwedstrijd van de Africa Cup. Want dan heeft zelfs de politie geen zin om achter de tv vandaan te komen.
- De lokale biertjes Brakina maar liefst 65cl flessen zijn.
Sunday morning 15th of January. After a short but OK night rest we woke up in Bamako. Before we went to sleep we realized that we were just entering Malaria territory and the irritating sound of mosquitoes was just everywhere. We started with a good breakfast and a lot of coffee to compensate the shortness of coffee the last days. Ready for the stage Bamako (Mali) to Bobo Dioulaso (Burkina Faso).
Due to the results we had so far with