Birthday boys and the Africa Cup in Gabon

English text, see below.

Nadat wij vrijdag 27 januari bij Orock waren vertrokken, reden wij door naar Douala (Kameroen). Dit is het Franstalige gedeelte, waar dus wel internet was. Wat misschien nog wel even leuk is te vertellen, is dat op de weg deze morgen van Mamfé naar Buea de lokale bewoner zei dat de weg ‘some parts good, some parts bad’ was. Vooral de ‘bad parts’ konden wij beamen, want op een gegeven moment verdween de weg in een modderpartij van dikke klei en grote plassen. De weg werd namelijk geasfalteerd en, met hulp van de Chinezen, had men besloten de hele weg verdeeld over 90 km in één keer aan te pakken. De logica ontbrak hier echter achter, want er waren willekeurig stukken weg opengebroken, wat nu dus een modderballet was. Het was glibberen en glijden en zelfs de Dusterilla moest af en toe tot het uiterste getest worden. Op een gegeven moment was de weg geblokkeerd, omdat er een overloaded auto compleet was ingegraven. Met vier man extra duwen lukte het niet. Wat nu? Ja dan toch maar de passagiers eruit, ruim 7 man kwamen eruit! Ze waren zeker bang modderige voeten te krijgen. Het belooft wat voor Congo ieder geval….

Goed, dat even over vanmorgen. We waren ondertussen in Douala en gingen compleet uitgeteld naar bed om 22:00u, oudjaarsavond voor Hugo. De volgende dag, zaterdag 28 januari, was namelijk Hugo jarig en het was geen alledaagse verjaardag. De wekker ging namelijk om 05:30u, waarna in alle vroegte weer werd vertrokken richting Oyem(Gabon). Een lange rit met wederom een grensovergang. Het viel ons op dat het Franstalige gedeelte veel vaker checkpoints uitvoerde en men hier ook minder vriendelijk was dan het Engelstalige gedeelte. De weg was in het begin ook enigszins bezaaid met potholes, maar nadat we Yaoundé, de hoofdstad, waren gepasseerd werden de wegen gelukkig beter. De Chinezen hadden hun werk hier al gedaan. De natuur was werkelijk waar ook weer fantastisch, met regenwoud aan beide kanten van de weg, het uitzicht verveelde geen moment.  Rond een uur of twee kwamen we aan bij de grensovergang, waar het aan de kant van Kameroen gelukkig snel ging. Jos en Michael hadden in eerste instantie wat kleine probleempjes met de grensbeambte, maar nadat ze vertelden dat Hugo jarig was, kwam hij zelfs meelopen naar Hugo om hem te feliciteren met “Happy birthday, nigga”. Omgekeerde discriminatie? We vonden het ieder geval allen prachtig en we reden de grens, en wederom werd deze gescheiden door een rivier, over naar de kant van Gabon. Hier duurde het allemaal wat langer, omdat de douane het raar vond dat wij als toeristen Gabon kwamen bezoeken en op doorreis waren naar Zuid-Afrika. Na een telefoontje met de chef, in Bitam, werd er uiteindelijk toestemming gegeven en konden wij voorbij de slagboom. Bij het invullen van onze gegevens in het grenskantoortje kwamen Hugo en Jos nog een arrestant tegen die geboeid op de grond zat. We hebben maar niet gevraagd wat hij had gedaan. De rit naar Oyem was verder prachtig, een slalomweg tussen de regenwouden door. Omdat ons visum voor Congo-Brazzaville niet eerder in zou gaan dan 31 januari,  hadden wij besloten dat we een wedstrijd van de Africa Cup wilden bezoeken, die op dit bezig was in Gabon. Voor morgen stond de kwartfinale in, jawel, Oyem gepland en laten we daar nu net verblijven. Het was ook een beetje surrealistisch toen ineens vanuit het niets midden in het regenwoud een gloednieuw voetbalstadion ‘Stade d’Oyem’ stond. We maakten er een tussenstop om te kijken of wij alvast tickets konden regelen. Met grote ogen keek iedereen ons aan toen de Dusterilla werd geparkeerd en we uitstapten. We wilden graag tickets bij de lange zijde van het veld, voor een mooi uitzicht en om te bevestigen dat deze tickets dit echt waren, mocht Jos met een official naar binnen om alvast de plaatsen te bekijken, prachtig! Zoiets zien we in Nederland niet zo snel gebeuren. De tickets werden goedgekeurd en we moesten p.p het bedrag van €7,50 betalen, koopje dus! Vanwege onze pitstop bij het stadion kwamen wij aan in het donker bij Oyem en kwamen we in ‘the same story’ als afgelopen dagen terecht. Er is bijna geen straatverlichting en omdat de gemiddelde hoteleigenaar ook niet snapt dat een groot uithangbord, met je hotelnaam erop, wel eens kan helpen bij de klandizie werd het wederom een zoektocht wat dreigde uit te lopen op een mislukking. Gelukkig vonden we iemand die zo vriendelijk was mee te rijden en ons naar een hotel te brengen, waar we de nacht konden doorbrengen. De beste man kon het echter maar moeilijk verkroppen dat er twee mannen in een double bed zouden slapen, terwijl we dit ondertussen al weken doen. Na wat overleg met zijn vrouw stond hij het schoorvoetend toe.

Niet veel later stapten we in een taxi en reden we naar een restaurantje waar we de verjaardag van Hugo vierden met een biertje en een steak. Op dat moment was net de andere kwartfinale Kameroen-Senegal bezig, welke werd gewonnen door Kameroen. Aangezien Kameroen maar twee uurtjes rijden is vanaf Oyem, was de stad overladen met Kameroeners en de feestvreugde was dan ook groot. We besloten daarom een lokale kroeg in te duiken, om dit eens mee te maken. Nou mensen, we werden onthaald als helden! Werkelijk waar met iedereen moesten we op de foto en kregen we vele zwetende lichamen om ons heen gehangen. Het mocht de pret niet drukken, zelfs niet toen Jos bijna werd aangerand door iemand. Misschien dat u ooit de film ‘The Rum Diary’ heeft gezien waar de hoofdrolspelers naar een lokale bar gaan, het deed ons hieraan denken. En de verjaardag van Hugo? Hugo kan u vertellen dat hij geen moment het idee heeft gehad jarig te zijn geweest, mede omdat de berichtjes niet binnenkwamen, omdat er voor de verandering geen internet was. Wel was het een speciale die herinnerd zal blijven worden.

Zondag 29 januari, de dag van de kwartfinale Democratische Republiek Congo(DRC) – Ghana! Nadat we allen uitgeslapen hadden, een ontbijt hadden genuttigd en snel nog even onze kleren bij de spaarzame wasserij hadden gedropt, togen wij rond twee uur af naar het stadion. We pakten de bus, die vertrok vanaf het centrale plein en zaten tussen alleen maar lokale mensen en ook hier werd menig selfie gemaakt met ons. De wedstrijd zou pas rond 17:00u beginnen, maar wij dachten dat het van tevoren een feest zou zijn van jewelste. Dit bleek wat tegen te vallen, want het was op zijn zachtst gezegd ‘rustig’ te noemen. Wel waren we getuige van bijzondere taferelen, zoals het gratis uitdelen van T-shirts en caps door de organisatie. Deze werden bijna letterlijk uit de handen van de vrijwilligers getrokken en we hadden medelijden met de vrijwilligers. Wat wel bijzonder was, dat zij ons zagen staan en speciaal naar ons toe kwamen om een shirt en cap te geven, waarvoor we haar hartelijk bedankten. Gehuld in ons nieuwe tenue wilden wij juist weer graag met een supporter van de DRC, die er fantastisch uitzag. Wij bleken op de tribune naast de harde kern van DRC te zitten dit was bepaald geen straf. Mocht u ooit de gelegenheid hebben om een wedstrijd van de Africa Cup te bezoeken, niet twijfelen, gewoon doen! Vanaf minuut nul tot aan de negentigste minuut is er volop atmosfeer, muziek en respect voor elkaar. Het is net een groot feestje en voor de gemiddelde toeschouwer maakt het ook niet uit, gezien de reacties bij de goals. Bij elke goal werd even hard gejuicht. Stiekem waren wij voor de DRC, mede vanwege het feit dat wij hier nog doorheen moesten rijden. Toen de 1-1 dan ook werd door de DRC werd er door ons dan ook hartstochtelijk gejuicht. We hebben u in een eerdere blog het gezegde ‘wij hebben de klok, zij de tijd’ al eens uitgelegd en na deze wedstrijd weten we het zeker: hier heeft men het tot een sport gemaakt. Waren de tribunes bij het begin van de wedstrijd nog leeg, langzaam stroomden deze vol, vooral rond het einde van de eerste helft. Maar ook in de tweede helft ging het rustig door, met als record iemand die binnenkwam in de 78^e minuut! Helaas had ons gejuich niet geholpen en werd de wedstrijd met 2-1 gewonnen door Ghana. Bij het naar buiten lopen was het één grote chaos van bussen, auto’s en brommers. De infrastructuur was duidelijk niet berekend op 20.000 mensen. Op zoek naar een bus werden we aangesproken door een auto met vier dames erin (“Hey blanca!”, oftewel “Hey witte!”) die ons aanboden dat we mee naar Oyem konden rijden, wat we natuurlijk accepteerden. Het enige probleem met de auto was, dat de versnellingsbak alleen maar een 4,5 en 6 kende en we medelijden hadden met de auto. Het was een heftig schokken en beven, voordat de auto in beweging kwam en toen wij stil stonden bij op een heuvel hadden we even de schrik of hij wel boven kon komen. De rit bleef zonder verdere schade bespaard en we arriveerden veilig in Oyem, waar we bij een restaurantje de left overs kregen en op tijd naar bed gingen, ditmaal op oudejaarsavond van Jos.

Maandag 30 januari, de verjaardag van Jos! Geheel in traditie hadden we besloten om hier ook vroeg op te staan en stonden wij om 06:00u alweer naast ons bed en reden we om 06:30u weg met als eindbestemming Ndendé (Gabon). Een rit van noord naar zuid Gabon. En de rit was ons gunstig gezind, want de weg lag er grotendeels perfect bij en ook nu weer werden we getrakteerd op prachtige natuur langs de weg. Het noordelijke gedeelte van Gabon bestaat vooral uit een groot tropisch regenwoud en her en der een klein dorpje langs een rivier. En de dag werd nog meer bijzonder, niet alleen vanwege Jos zijn verjaardag, maar ook omdat we vandaag de evenaar zouden passeren, tevens de rit van het noordelijk naar het zuidelijk halfrond dus! We hadden berekend waar het ongeveer zou moeten zijn, maar we werden toch verrast toen het bord daar ineens langs de kant van de weg stond. Uiteraard werd er even gestopt voor een korte fotosessie op de weg, waarbij het scheelde dat er bijna geen verkeer op de weg was. Rond vier uur arriveerden wij in Ndendé(Gabon), het laatste plaatsje voor de grensovergang naar Congo-Brazzaville. We probeerden in eerste instantie onze stempels en Carnet de Passage te regelen, maar helaas waren we niet 10 minuten te laat. Het liet ons, ditmaal in het licht, zoeken naar een hotel waar we op een surrealistische plek uitkwamen. Uit het niets stond er ineens een gloednieuw en enorm hotelcomplex, wederom zonder reclamebord, langs de weg waar we een kamer konden krijgen. Het was nog even penibel, omdat er geen ATM te vinden was in het dorp, maar we kwamen net uit. De dame van het hotel, Rachelle uit Togo, was zo vriendelijk om voor ons een heerlijk verjaardagsmaal te koken en stond zelfs toe dat we ons eigen bier uit de supermarkt kochten, zodat we een feestje konden vieren! Terwijl Jos de boodschappen deed met Rachelle, verbaasden Hugo en Michael zich nog eens over deze locatie voor een hotel. Nadat we geïnstalleerd waren, kon het eerste biertje open en mocht Jos zich ook nog rijk rekeningen met de hele avond vol ‘vuurwerk’. De hele avond lang was er namelijk sprake van onweer, wat leidde tot een prachtig lichtspektakel aan de horizon. Binnen was echter de bar geopend en met onze eigen boombox maakten we er een mooi feestje van, geholpen door de lekkere maaltijd van Rachelle. Voor het eerst in dagen hadden we eindelijk weer wat salade en groenten binnen gekregen. We merken dat we een dagje ouder worden, want rond half 11 sloten we onze zelf opgezette bar weer en gingen wij slapen, kapot na een lange dag rijden en in afwachting wat de dag van morgen ons zou gaan brengen, namelijk Congo-Brazzaville! Snel meer in ons volgende blog

Wist je datjes:

• de mensen in Gabon hele vriendelijk en behulpzame mensen zijn
• de kip meestal taai en hard is
• ons dieet de afgelopen week heel eentonig is
• ‘ontbijt’ is een voorverpakt chocoladebroodje of twee mueslirepen
• ‘lunch’ een zakje chips: naturel, voor de geïnteresseerde
• ‘diner’ een stuk taaie steak of kip met friet
• Onze aderen dus dichtgekit worden bij het leven en we snakken naar een gezonde maaltijd
• ….. en stiekem ook heel erg hard naar een frikadel speciaal

 On Friday the 27th of January, when we left Orock we drove to Douala (Cameroon). Douala is located in the French speaking part of Cameroon. It is nice to mention that when we drove this morning from Mamfé to Buea a local said to us that the road was on some places good and some parts were bad. Especially the bad parts were very very bad…. All of a sudden we entered muddy terrain and because there have been some rainfall lately the conditions were not good. Because the Chinese are taken the road construction in big parts of Africa they were also rebuilding the roads in Cameroon. The work was stretched over several kilometres and the roads were changed into mud pools. Our 4×4 Dusterilla had the work hard to get from A to B but on the side of the road you could see that not everybody managed to made it. At one point the road was blocked completely by an overloaded car which had to be dug out and pushed by people. We were a bid afraid for the conditions in Congo now……

So that was this morning and in the meanwhile we reached Douala were we checked-in in a nice Hotel. We immediately went to bed because we were pretty exhausted. The next day, Saturday the 28^th of January and it was the birthday of Hugo. The alarm clock went at 5:30 and his present was a long in the car again to Oyem. We noticed that there were more checkpoints in the French part than in the English part and the police was less friendly too. The nature was beautiful though, with the road leading directly through the rainforests. Around two o’clock we arrived the border of Cameroon and Gabon. Cameroon went very fast and Jos and Michael made some jokes with the border police. First we had to pay (for something we do not understand yet, we refuged of course) and when we told them that we had a birthday boy in the car, the police even came to the car and wanted to shake the hand of Hugo and congratulate him. “Happy birthday, Nigga”. A bit strange but okay if a black man says it? Now we went to the side of Gabon and here it took a little bit longer, the border police thought it was strange that tourist from that far came to visit Gabon by car. And he had to consult his chef. After the confirmation via the phone we were welcomed in Gabon. After some paperwork in the other offices, Jos and Hugo came in a room where an arrested person sat on the ground with handcuffs on. We didn’t asked what he did….. The road to Oyem was beautiful, also here directly through the rainforest. Because our visa for Congo Brazza was not valid yet we decided to visit a match of the African Nations Cup. And it happened to be there was a quarter final match tomorrow in Oyem. It was surreal to see a football stadium in the middle of a rainforest. We arrived at the stadium and tried to get some tickets. We spoke with people of the organisation and we tried to get the best seats in the house. One of us could see the seats in the stadium that we wanted, so Jos walked with people of the organisation into the stadium to check the actual seats. Something which would never happen in Europe. After Jos agreed with the seats in the stadium we just had to pay 7,50 euro per person for those seats. Just perfect. Because of the pit stop at the stadium it was getting dark when we arrived in the city of Oyem. Almost no lights at the streets and the hotels don’t think about putting a clear sign outside. We struggled to find a hotel, but luckily we found someone at the petrol station who wanted to guide us to an hotel. When we arrived the hotel manager didn’t liked the idea that in one double bed would be shared by two guys. Something that we are doing the whole trip now. This man was a bit homophobic, but after insuring that we all had wives at home he agreed.

30 minutes later we took a taxi to the best restaurant of Oyem where we would celebrate the birthday of Hugo. In the restaurant we watched the other quarter final Cameroon – Senegal. Cameroon won this match and because Cameroon was just two hours’ drive from Oyem, there was a big party in the city. We decided to participate in the party and entered a local bar where we were welcomed as heroes and everybody wanted to take a picture of us and with us. Ever seen the movie ‘The Run Diary’ where the main characters entered a local bar, we thought of this movie while stepping inside. And the birthday of Hugo? Without internet and no reception he didn’t had received any wishes for his birthday, except from the locals and Michael and Jos of course. But it was a birthday to remember.

Sunday the 29^th of January, this was the day of the quarter final Democratic Republic of Congo (DRC – Ghana. After we slept a little longer than normal and we had a nice breakfast at a local patisserie we brought our clothes to the launderette. After this we took the bus to the stadium at 14:00 for the match which would only begin at 17:00. In the bus the locals again started to take pictures from this strange white guys. We hoped to find a big group of people at the stadium but you cannot compare it with the international matches played at World Cups and European Cups where fans gather around the stadium before the match. In the stadium they were giving away T-shirts and caps for free. Instead of grapping the T-shirts and gaps (it really went like this) the organisation came to us and gave us three sets. Jos was at the toilet but they knew we were with three. We were the only tourists who went to the match and we can tell you a lot of people wanted to have a picture with us. If you ever have to possibility to visit a match of the African Nations Cup, we can highly recommend this. The atmosphere is one big party and lots of music. And fans are mixed throughout the stadium where we have seen that people cheer for both sides. We were for DRC because that was one of the countries we would visit. Funny thing was that the crowd didn’t came at the start of the match but during the match. We had someone who sat next to us who arrived in the 78^th minute. The match was won by Ghana. When we left the stadium there was a big chaos outside where 20.000 people wanted to leave all at once. The infrastructure was not made for this and we tried to find a bus which could bring us back. We ended up in a car with three lovely ladies who welcomed us in their car. Small problem with the car was that the first three gears didn’t work and this gave some vibrations in the car… But hey we had a ride and they brought us to a restaurant in Oyem where we had some diner and we could prepare for the next day stage again.

Monday the 30^th of January, this time it was the birthday of Jos. We left the hotel at 6:30 and were on the way for Ndendé (Gabon). A stage from north to the south of Gabon. Most parts of the road were perfect and also here beautiful nature with tropical rainforests again. Today would be a special day and not only because of the birthday of Jos, also because we would cross the Equator. We made a calculation where we would cross this point but were a little bit surprised when we saw the sign with the Equator. We took some photos and selfies and where on the road again. Around 16:00 we arrived in Ndendé. This was the last village before the border with Congo. We first tried to arrange all the stamps for the next day with the police. But they were already closed that day. We now went to the hotel that was recommended to us by the locals. It was a bit surreal and we entered a property with a brand new Hotel. When we entered the building we saw that they were still working on the interior and we asked if they were already open for guests. They did and so we were the only guests in this massive hotel. We made friends with the lady of the hotel (Rachelle) who wanted to help us with the birthday diner. She wanted to cook and Jos and Rachelle went to town to do the groceries together. Rachelle came from Togo and wanted to work abroad for one year and ended in Gabon. Hugo and Michael had some bears in the hotel in the meantime and installed their music equipment in the main dining room and the boxes spread some Dutch music the rest of the night. Rachelle donated a bottle of champagne for Jos his birthday and after Jos gave a speech for his big audients of four persons we had a perfect diner prepared by Rachelle.  For the first time in days we finally had some salads again. Together with some more drinks and music we ended the night in style. Tomorrow we would hit the road again for Congo!

Did you know:

• People in Gabon are most friendly
• The chicken is often tough
• Our diet was very one way
• Chocolate croissants and muesli bars for breakfast
• Chips as lunch
• Chicken for diner
• We really want to eat healthy again