Care4More ready for take off!

Vandaag is het dan bijna echt zover. Na drie jaar van voorbereidingen gaat Mission Cape2Cape nu toch echt bijna beginnen. Maar voordat we van de Noordkaap willen vertrekken, moeten we daar toch eerst zien te komen. En dat lukt wat lastig met de Dacia, aangezien die daar anderhalve week geleden daar is gebracht door Valentin, Ted en Rogier, waarvoor nog dank!

Daarom stond vandaag, 29 december 2016, onze vlucht gepland naar Honningsvag, een plaatsje 30km van de Noordkaap af en het laatst bereikbare vliegveld voor de Noordkaap. De vlucht stond gelukkig pas rond 19 uur in de avond gepland, waardoor iedereen in de ochtend nog druk bezig was met zijn tas inpakken en de laatste inkopen doen. Nadat de tas gepakt was en alles voor een laatste keer nagelopen was, werd er naar Schiphol, Amsterdam getogen waar wij om 4uur zouden meeten in ons splinternieuwe Care4More tenue. Het goede nieuws was dat wij er allemaal om 4 uur waren, waarbij we tevens ook verrast werden door een heel uitzwaaicomité van vrienden en
familie. Het slechte nieuws was echter dat de mist ons koude kikkerlandje parten speelde en er daardoor 75% van de vluchten op Schiphol vertraagd was. Daarom eerst nog een gezellig drankje gedaan, waarna we na een laatste groet, kus en zwaai naar iedereen door de douane liepen. Dit zorgde ook voor wat vertraging, omdat al 14 camera’s uit de koffer moesten bij de security check. Voorbij de security check kwam de volgende teleurstelling: de foodcourt op Schiphol bleek namelijk dicht te zijn. Het gevolg was dat we met een lege maag en al half fermenterend op onze al vertraagde vlucht moesten wachten. En wat doe je dan als je dan toch moet wachten? Juist: voor de laatste keer in komende weken een koude Freddy (Heineken, red.) nuttigen. Uiteindelijk viel onze vertraging nog enigszins mee, gezien de vertraging van andere vluchten, en konden wij na 1,5uur onze vlucht naar Oslo pakken. In Oslo hadden we gelukkig een slaapplek geregeld via een oud huisgenoot van Jos, Rianne Harmsen, waarvoor nog dank! Omdat Jos en Rianne elkaar lange tijd niet gezien hadden, moest er natuurlijk even bijgebabbeld worden, wat erin resulteerde dat we om half 2 op bed lagen en de wekker alweer 3 uur later zou gaan.

Fris, uitgerust en vol goede moed begonnen we  aan onze tweede dag van reizen naar Honningsvag. Op Oslo Airport verliep de security ditmaal uitermate soepel en bleven de camera’s in de koffer. Ons gemeenschappelijk doel hierna was duidelijk: ontbijt! Na meer dan 18 uur verstokt gebleven van een goede voedingsbodem, vonden wij ons geluk ditmaal bij een heerlijk ontbijttentje. Niet alleen het ontbijt was heerlijk, ook de aanblik van al de vrouwelijke Norwegian Angels was een welkome afwisseling op de vroege morgen. Het was jammer dat we al moesten boarden….

Als je dan vervolgens tegen een vreemdeling zou zeggen dat je 15min overstaptijd hebt op Tromso om je volgende vlucht te halen, krijg je op zijn minst een fronsende wenkbrauw. Wij hadden ook wel enige twijfels of het genoeg zou zijn om de volgende vlucht te halen, maar dit bleek ruim voldoende. Wat een (Noors) genot is, is dat voordat je op bent gestaan van je stoel, je al naar de uitgang kan lopen van het vliegtuig. Niet ellendig lang wachten, waarbij iedereen ongeduldiger wordt.

Onze laatste vlucht zou van Tromso naar Honningsvag zijn, met een tussenstop in Hammerfest. We merkten dat we hier steeds noordelijker kwamen, want de Norwegian Angels hadden zich ondertussen ingeruild voor Noorse Vikingen en kleine propellorvliegtuigjes.

Dit mocht echter de pret niet drukken, want wij zagen ondertussen vanuit het vliegtuig het woest Noorse kustgebied met sneeuw, bergen en sneeuw. Bewoonde wereld is hier nauwelijks en toen we eenmaal wat lichtjes ontwaarden, wisten we dat dit Honningsvag moest zijn. Na een zachte landing werden we verwelkomd door de hele airportcrew, bestaande uit een lief lachende dame en een man die de bagage uit het vliegtuig haalde: welkom in Honningsvag! De auto stond ergens drie kilometer verderop, dus trokken Michael en Hugo de hardloopschoenen aan en zetten een kleine duurtraining in, die werd beloond met onze Dacia die nog precies op de plek stond, die de app MyFMS aangaf. Na wat lagen sneeuw verwijderd te hebben van de auto, startte de Dacia als een zonnetje en reden we terug om Jos en de bagage op te pikken. Eenmaal ingecheckt in het hostel kwamen we er al snel achter dat we voor het bruisende nachtleven niet in Honningsvag moeten zijn. Naja nachtleven…. Het is hier continue donker of sluimerige schemering. Tussen 10-14u is het genieten geblazen want dan is het zowaar wat licht te bekennen her en der. Maar om 16:00u denk je vervolgens dat het weer tijd is om naar bed te gaan. Ons bed bevind zich trouwens in een oude gevangeniscel, aangezien de normale hotels prijzen hanteren waar je twee weken in Azië
rond kan komen. Dat was ons iets te gortig, zodat we nu in een hostel zitten. De kamers hiervan lijken hiervan net op een cel, waarbij er drie bedden op een ruimte van 7m² staan. Het enige verschil is dat bij een cel in Nederland de toilet nog op de kamer is en bij ons op de gang. Jos loopt de hele dag te klagen dat hij in een cel moet slapen, maar ondertussen klagen de gasten van blok C dat ze nachts niet kunnen slapen vanwege zijn gesnurk. Het was even zo erg dat hij wakker gemaakt moest worden, omdat we dachten dat het bed het zou begeven.

Omdat we graag wilden weten hoe de weg naar de Noordkaap zou zijn en de weersomstandigheden per uur enorm kunnen verschillen, zijn we meteen op verkenning uit gegaan. Nou, de details zullen we besparen, maar het was een uitdaging. Windstoten waarbij je bijna omver werd geblazen, harde sneeuwval wat resulteerde in 10 meter zicht en een gevoelstemperatuur van -20graden. We weten nu wat we mogelijk kunnen verwachten over 2 dagen. Stay tuned for more!