Day 4 and 5: Back in the land of flowers, windmills and wooden shoes

For English text: see below

Na een korte, maar van gesnurk gevrijwaarde, nacht stonden we in alle vroegte op bij onze vriend Jan. Bevreesd om hem wakker te maken, deden we stilletjes aan en laadden de laatste spullen in de auto. Klaar om de deur achter ons dicht te trekken, stond daar ineens Jan met zijn dochter om ons uit te zwaaien. Wat bleek? Dochterlief was wel wakker geworden van ons en waarschuwde pappie even. Na wat laatste gelukwensen en tips, deden we de deur achter ons dicht om richting te zetten richting Hamburg, Duitsland. Hier hadden we namelijk in de middag een presentatie.

Het begon goed, met een afgezette oprit en enorme wind, waardoor het stuur continue op 5 over 12 stond, om recht op de weg te kunnen blijven. Wederom werd er een enorme brug overgestoken om naar het westelijk deel van Denemarken te kunnen komen. Het was niet hierbij niet alleen van oost naar west oversteken, maar ook van regen en wind naar zon en blauwe lucht. Helaas werd dit tafereel ruw verstoord voor Michael, die op dat moment een Toyota Prius station in zijn kielzog kreeg. Op dit moment startte het dagelijks klaaguurtje van Michael, waarbij de Toyota Prius rijder onder de loep genomen werd. En hij heeft gelijk mensen. De Toyota rijder geeft vol gas op het moment dat zijn batterij is opgeladen, om vervolgens 10km later weer met een slakkengang over de weg te rollen, om zijn batterij op te laden. Althans dat is onze theorie en wij geloven erin. En als je dan gaat tanken, en van hem af hoopt te zijn, blijkt hij ineens naast je te staan bij het tankstation. De rillingen liepen over onze rug…..

Bekomen van de Toyota rijder, stuurden we onze Dusterilla de Hamburgse ring in, om een presentatie bij C.H. Robinson te geven, één van onze sponsoren. Maar voordat er gepresenteerd kan worden, moest er eerst geluncht worden. Gelukkig werden we hartelijk ontvangen door Lubna en Nadin, die nog wel een leuk restaurantje wisten. Het bleek een heerlijk Italiaans restaurant te zijn, waarbij de honger gestild kon worden “Want” zo zeiden de dames “nu kun je nog volop eten, voordat er straks afgezien moet worden”.  Je begrijpt dat Jos binnen de kortste keren grote vrienden met ze was. De presentatie hierna verliep op rolletjes, waarbij we de lachers op onze hand kregen. Het mooie van C.H. Robinson is dat ze een  social responsibility programma hebben, waarbij de werknemers zich in zetten voor een goed doel. De vestigingen waar wij een presentatie geven, adopteren als het ware een project en zamelen dan geld daarvoor in. In Hamburg hadden ze hier voor de revalidatiekliniek in Burkina Faso gekozen.

Na onze vrienden tot ziens gezwaaid te hebben, werd er een laatste pitstop gemaakt, voor de ‘traditionele foto’ Want waar denk je aan bij Hamburg…. Juist ja: een hamburger! Hierna was het vol gas geblazen naar Nederland, waar de piepers al op het vuur stonden te pruttelen bij Michael thuis, zodat we daar voor de avondmaaltijd konden aanschuiven. En we kunnen jullie bekennen: het is een gek idee om dan weer even terug in Nederland te zijn. Voor je gevoel wil je zo snel mogelijk naar het zuiden, maar vanwege enkele PR activiteiten zouden we nu 1,5 dag in Nederland zijn. Na heerlijk gegeten te hebben, mede mogelijk gemaakt door Miek (dank nog), werd de wasmachine door ons in bezit genomen en de nodige wasjes gedraaid.

Nadat Jos ’s nachts de halve Utrechtse Heuvelrug had gekapt, werden we ’s ochtends op de koffie bij kinderfonds MAMAS verwacht, om hier in het kort te vertellen over onze stichting, de trip so far en ons gezamenlijk project in Zuid Afrika.

Omdat we voor vandaag een overvolle agenda hadden, zouden onze wegen zich hierna scheidden, want het was simpelweg onmogelijk om alle ‘to do’s’ met elkaar af te ronden. Daarom gingen Michael en Jos, met eigen privéchauffeur(dank nog Monique), vol gas door naar Amsterdam, waar die presentaties stonden gepland bij C.H. Robinson: op het hoofdkantoor, bij TMC en op Schiphol. Het was hard werken voor de heren, wat erin resulteerde dat Jos vandaag een uitgebreide lunch aan zijn neus voorbij zag gaan. Hugo ondertussen, werd na de afspraak bij kinderfonds MAMAS opgehaald door zijn eigen privéchauffeur (dank Esther), om erna de laatste noodzakelijke en resterende boodschappen te doen. Want het advies van onze vriend Jan werd van harte opgevolgd en binnen de kortste keren was er een koelkast aangeschaft en was de Aldi van zijn voorraad mueslirepen, muesli en pasta af.

Eenmaal de presentaties en boodschappen afgerond, werd  er in twee groepen gereden naar Hattem, waar we een afspraak hadden met onze vrienden van Dacia store Hattem. Hier aangekomen werden we welkom geheten door Bert Oving die ons trakteerde op, overigens heerlijk, gebak. Ook hier werd geen tijd verspild en werd de Dusterilla meteen de brug opgereden om een nieuw setje zomerbanden en een laatste check up te krijgen.

In de tussentijd, tussen het gebak eten door, hadden we een interview met de lokale media, die lucht had gekregen van onze stichting en missie. Het is tof om te merken, dat nu we eenmaal bezig zijn, we door allerlei media benaderd worden, om over onze stichting en missie te komen praten. Na onze vrienden een laatste keer de hand geschud te hebben, werd er weer richting gezet naar Soest, om de auto helemaal Afrika proof te maken. Hierbij reden we eerst langs Ermelo om bij Salland Oil om onze vrienden van de noordkaap daar te treffen. Lucas had beloofd om ons te voorzien van brandstof voor de Duster en de twee verkregen jerrycans. Leuk om Lucas, Wilma en Juanita na een paar dagen weer terug te zien in NL.

De verdere voorbereiding begon in eerste instantie op zolder, waar een flinke schifting werd gemaakt in de aangeschafte attributen. Het motto ‘less is more’ werd hier ten volle uitgebuit. Omdat Jos continue heeft aangekondigd “ik kan op de grond slapen” is er besloten om slaapmatjes, krukjes en tafel thuis te laten, dit scheelde een hoop ruimte en gewicht. Het enige waar we niet op gekort is, is het proviand. Maar dit zullen we straks in Afrika ook hard nodig hebben. Binnenkort weer meer nieuws, want terwijl we dit schrijven, is het bedtijd. Morgen moeten we weer vroeg op en dan gaat voor ons gevoel de rit pas echt beginnen!

PS: degene die het goed heeft, waar we aan denken als we het over Frankrijk hebben, die krijgt een klein presentje.

Wist je datje:

De Dusterilla niet onopgemerkt blijft?  De Oving store werd laatst gebeld door een Duitse mevrouw die onze auto had gezien en er erg gecharmeerd van was. Ze zat er zelfs aan te denken om een Duster te kopen. Zo mooi als die van ons zit er natuurlijk niet in 😉

Wist je datje #2:

Het team pas vorige afgelopen week de laatste visum heeft binnengekregen? Republiek Congo was tot vorige week niet rond en na 4x afgewezen te worden in Brussel had het team de hulp ingeroepen van visumdienst CIBT. Zij konden door hun contacten via Parijs wel alles voor elkaar krijgen en hierdoor is de missie niet in gevaar gekomen. Onze ambassadeur Christiaan Frankenhout was ondertussen zo hulpvaardig om de visums af te halen in Den Haag terwijl onze weg naar het zuiden zochten.

Day 4 and 5: Back in the land of flowers, windmills and clumps

After a very short night (again) we woke up at Jan’s place. Because we didn’t want to wake him, we tried to be as quiet as possible. Nevertheless we woke his little daughter and she was so friendly to wake up her dad, how cute…..  We said goodbye to Jan and Filippa and were on or way again for Hamburg. Here we would give a presentation in the afternoon.

While driving we had a lot of wind coming from the side, it became a real challenge to keep the car straight on the road. We crossed a big bridge which connected western Denmark with Copenhagen. This was not only the crossing from the East to the West but also the change from bad weather to a blue sky with a lovely sunshine. We couldn’t enjoy this for a long time because Michael began to start with his daily complaining hour. This time it was a Toyota Prius which was the trigger. The Toyota Prius just past our car and Michael came up with a theory about Toyota Prius drivers, and ladies and gentlemen, the man is right. The behaviour of the Toyota Prius drivers is rather strange. First the Prius driver overtakes you (theory = full battery) and all of a sudden the car is slowing down and does this process on the left lane as well (theory = charging battery). This will result in a fly that keeps on circling around our car while we were driving on cruise control. One moment we thought that we got rid of the Prius when we were at the fuel station. The bad news was that when we looked at our neighbour car that we saw the Prius again…

We were almost in Hamburg were we would give a presentation to C.H. Robinson, one of our sponsors. Before we could start with the presentation we were invited by Lubna and Nadin for a lunch in an Italian Restaurant nearby. They didn’t need to asked that a second time and we could really need a good Italian lunch. The theory of the ladies was that “now you guys can eat before it will be really hard for you”. The presentation took about an hour and we were able to deliver the message of the foundation and to laugh together as well. Within the company C.H. Robinson, there is a responsibility program where the employees can support a foundation and its projects. The locations where we give presentations could ‘adopt’ a project where they can raise money for. The Hamburg location of C.H. Robinson choose for the Rehabilitation Clinic in Burkina Faso.

After we said goodbye to our new Hamburger friends we had to make one last pitstop for the traditional daily picture, because where do you think about when you think about Hamburg? Yep; the Hamburger! After that full throttle again for the ride to The Netherlands. We had to be honest, it was quite strange to be back in The Netherlands. Our rhythm so far was just GO GO GO and KM KM KM. Tonight we would sleep at Michael’s place in Soest where we saw Annemieke back again. She made a perfect meal after a long day of driving. Now it was time to do a lot of laundry.

The next morning we had the first meeting with Kinderhulp MAMAS in Laren, to tell something about the foundation, the trip so far and about the project we are working on together in South Africa. It was nice to meet with the people from MAMAS and to get to know them a little bit better. Because today we had a full schedule the team was splitting in order to get more things done. Michael and Jos would be doing the presentations on the locations of C.H. Robinson and the mother of Michael was so friendly to drive us around in Amsterdam. The locations of C.H. Robinson in Amsterdam, TMC and Schiphol were visited. Hugo was in the meantime working on his shopping list for the items that we were missing on the first part of the trip. The advice of Jan was to buy a refrigerator, so we did. We increased our food supply and the rest of the missing items were gattered by Hugo that day.

After the presentations and the shopping we had a last meeting in Hattem on the location of the dealer of the car. There we would have a press moment with two newspapers. Besides the interview the car would get a last check before hitting to road to Africa. We are ready!

In the evening we had to lose as much weight on/ in the car as possible. The car was a little bit overweighed and on normal road condition this would not be a use problem, but if you hit a pothole the suspension will collapse of the weight. This meant that we had to lose all the comfortable items that we had in mind L. Back to basic, Jos is convincing the others that he could easily sleep on the floor if needed, we will see about that. Stay tuned…

By the way: If you come up with the solution for the typical picture for French (our daily picture), please put it in the comment.

Did you know that:

The Dusterilla already has fans in foreign countries. The dealer store was already called by a German lady who saw the Dacia and was really excited by the looks that now see wanted the buy the car. Of course, the same as our Dusterilla is not possible.