Day 8, 9 and 10 Driving through a deserted desert!

For English text, see below

Nadat we onze pitstop in Casablanca hadden gemaakt, werd Agadir ingetoetst op de navigatie en konden wij onze weg vervolgen. Dit is trouwens een positieve verrassing voor ons, omdat we in de veronderstelling waren dat onze navigatie alleen voor Europa bedoeld was. Nadat we de verkeerschaos van Casablanca uit waren, kon het gas er weer op. Maar voordat het zover was, maakten we eerst een korte pitstop bij een Shell tankstation, omdat de Dusterilla wat dorstig was. Hier werden we verwelkomd door een heus, in Ferrari en finishvlag uitgedost, team. Op dat moment was Michael ineens gevlogen, waarbij Jos en Hugo zich afvroegen wat hij aan het doen was. Het bleek dat er een Burger King bij zat…… met gratis wifi. De link was daarom voor de andere heren snel gelegd. En als je dan toch even moet wachten, kun je maar net zo goed even een burgertje pakken. Het bleek toch nog een flinke rit naar Agadir, waardoor we hier pas rond 9 uur aankwamen. En ondanks dat Jos had lopen schreeuwen om een plons in het zwembad, liet hij dit nu maar achterwege. Agadir is een mooie stad, modern, belachelijk veel Range Rovers en een mooie strandboulevard. Omdat het winter is, zag het er op deze zondagavond enigszins verlaten uit. Het maakte ons niet uit, want we wilden alleen een open restaurant om te eten en gelukkig bleek dat geen probleem te zijn. Eenmaal terug in onze, overigens zeer riante, hotelkamer werd er door iedereen weer hard gewerkt social media en de website up to date te maken.

De volgende dag zou de route naar Laayoune(Al-Ajoen) gepland staan voor ons. Maar dit gebeurde niet, nadat Jos ’s nachts voor het eerst in dagen zijn befaamde kettingzaag weer eens had aangeslingerd. Het mocht de pret niet drukken, en met overgebleven left overs van ons avondeten bij René en Hamiedha als ontbijt, stapten we met een goed gevulde maag de auto in op weg naar Laayoue. Zodra we Agadir uitkwamen merkten we meteen dat downtown Marokko ingingen. Verdwalen was moeilijk, omdat er simpelweg maar één weg naar het zuiden is, de N1. Ook kwamen we hier meteen de eerste checkpoint tegen waar meteen om ons paspoort werd gevraagd. Het zou niet de laatste zijn kunnen we u vertellen. Naarmate de auto’s en de bebouwing minder werden, werd de omgeving steeds mooier en mooier. Zover de horizon reikt, zie je alleen maar woestijn en de woestijn zelf is ook weer veel diversiteit. Ene moment rijd je door zandduinen, het andere moment passeer je rots plateau’s en steile kliffen. We reden immers vlak langs de kust. Dit konden we natuurlijk niet onbeantwoord laten, dus met enige regelmaat stonden de Salora camera’s op volle toeren te draaiden en parkeerden we onze Dusterilla langs de weg om wat mooie plaatjes te kunnen schieten.

Uiteindelijk kwamen we na, 4 checkpoints later, ruim 650 km en 10 uur later aan bij de stadsgrenzen van Laayoune. Het zijn niet alleen de stadsgrenzen, maar tevens de grens tussen Marokko en de Westelijke Sahara. Het is een politiek hot item tot wie de Westelijke Sahara nu eigenlijk behoort. Kort gezegd komt het erop neer dat de Westelijke Sahara een autonome regio is van Marokko. Voor de geïnteresseerden, kun je hier alles lezen. Nadat Hugo even op het kantoortje moest komen bij de grenspost en ondertussen vrienden maakte binnen, stonden Michael en Jos buiten vrienden te maken met de overige grensbeambten. Die keken bewonderenswaardig en vol ongeloof op toen we ze de foto van ons op de Noordkaap lieten zien. Ze zullen vast gedacht hebben dat we gek zijn (en dat zijn we natuurlijk een beetje). Het welkom was ieder geval helemaal top. En eindelijk waren we er, Laayoune, beter bekend als de onontdekte parel van het zuiden! Deze kuststad gelegen in de woestijn is bekend om zijn befaamde hoogtestages van de (ijs)hockeyteams van Europa. We waren al blij gemaakt dat het Zweedse ijshockeydames de tenten hier had neergeslagen, maar het bleek dat ze die dag ervoor al waren vertrokken. Dikke pech dus. Aangezien we nu niet met de Zweedse dames onze avonturen uit konden wisselen, stapten we in een ‘petit taxi’ om ergens wat te gaan eten. Het was een wonder dat die auto’s nog rijden, want je zit zowat op de carrosserie en alle meters zijn uitgevallen. Wel hadden we op de terugweg een Dacia Logan met ruim 5 ton op de teller! Daar waren we dan eigenlijk stiekem best wel weer trots op.

De volgende ochtend werden we met het ochtendgebed, van de moskee iets verderop, gewekt (6:15) en betekende dat we langzaamaan de biezen weer konden pakken om de rit voort te zetten naar Dakhla, onze eindbestemming van de dag. Zoals we eerder al aangaven, kunnen we nu minder kilometers maken per dag, dit vanwege de vele checkpoints, slechtere wegen en weinig overnachtingsmogelijkheden. Hugo was vandaag de eerste die het gas mocht aantrappen en dat deed die met vol overtuiging. Zoveel overtuiging zelfs dat we na 1,5 uur even vriendelijk langs de kant werden gezet en we gewezen werden op het feit dat onze beste Hugo 17km/u te hard reed, 97km in plaats van de toegestane 80km. De eerste boete van de reis was hiermee dus een feit, of we even het duizelingwekkende bedrag van €15 wilden betalen. En niet zomaar een boete, maar zelfs de eerste boete ooit (qua auto dan) voor Hugo ooit! Een memorabel moment dus. We zijn benieuwd hoeveel er nog zullen volgen deze reis. Niet veel later spotten we ineens allerlei dromedarissen langs de weg, die daar op hun dooie akkertje rondliepen. Er werd geen moment getwijfeld en de Dusterilla werd langs de weg geparkeerd waarna er in volle vaart koers werd gezet naar de kamelen, om hier enkele mooie foto’s van te schieten. Het viel nog niet mee, omdat die beesten een verdomd snelle tred erin hadden en er dus een korte intervaltraining ingezet moest worden om wat mooie portretfoto’s te kunnen schieten. Daarbij hebben de kamelen ook nog wat qua etiquette te leren, omdat onze vriend de kameel continue liep te boeren en zijn tong uit de mond liet slingeren. Mogelijk toch iets verkeerds gegeten de avond ervoor….. Omdat wederom de weg leeg was en er bijna geen stadje tussen Laayoune en Dakhla te bekennen is, konden we lekker doorrijden en bereikten we om een uurtje of drie Dakhla, na overigens eerst weer door wat checkpoint tegengehouden te zijn. Echter hebben we overal fiches (A4 met allerlei persoonsgegevens erop) voor en delen we ze uit, dus valt het nog mee met het oponthoud. Dakhla is een kitesurf paradijs, dit bleek ook wel toen we een hele enclave met minimaal 50 campers langs de kust zagen staan, waar de echte surfers verbleven. Wij, daarentegen, reden een stukje door en bereikten ons hotel, werkelijk een klein pareltje! De timmerman was buiten nog een deur mooi aan het bewerken met houtsnijwerk, waar we bewonderend naar keken, en ondertussen werd de kamer voor ons klaargemaakt. Groot was dan ook onze hilariteit toen ineens de deur, waar wij bewonderen naar zaten te kijken, ineens naar binnen werd gebracht en als deur van onze kamer werd gemonteerd. Ach, zo had de timmerman een lekker kort dagje zullen we maar zeggen. Ook voor ons was het een lekker kort dagje, wat erin resulteerde dat we op ons dakterras in het zonnetje, en korte broek en slippers, een koud biertje ons goed lieten smaken. Winter in Nederland?? Wij houden het voorlopig even op de korte broek en zomerse temperaturen. Nu we dit typen, bereiden we ons voor op de dag van morgen, waarin de rit naar Mauritanië gepland staat. Wederom een nieuw land, en we zijn erg benieuwd wat ons dan allemaal te wachten staat. Aangezien het internet, hoe verder we naar het zuiden rijden, steeds trager wordt, zijn we erg benieuwd hoe het wifi ons in Mauritanië zal verwelkomen.

Wist je datjes:

• ­wij tot nu toe ruim 14 checkpoints zijn tegengekomen
• De gemiddelde snelheid nu 65km/u is
• Het hier 1 uur eerder is ten opzichte van Nederland
• Wij al twee dagen op rij >20° hebben aangetikt
• Wij hier dus erg content mee zijn

Sunday the 8^th of January, we left Casablanca and were setting the navigation for Agadir. It was by the way a positive thing that we still could use the navigation in Morocco. We thought we only had the navigation for Europe, but Morocco was in the navigation as well. After leaving the chaos of the traffic of Casablanca we could push the Dusterilla again, but not before we did a refuel at the fuel station of Shell. Here there was a Ferrari team for a real pitstop and complete service. That was the moment that we lost Michael out of side and the thing was…. there was a Burger King and WIFI so ‘mister always on line’ Michael was taking full advantage from this. Because there was a Burger King ‘mister always eating’ Jos was doing the same 😉 We arrived in Agadir around 21:00 and although Jos kept yelling all day that he would jump in the pool of the hotel, he was too scared to jump in the water at night. Agadir is a nice city with a lot of Range Rovers and beach boulevards. It did look western European and we could imagine that it would be crowded with tourists in summer. But at this moment it was not crowded at all, but we didn’t care. We could every restaurant at the beach for a nice dish of fish and a nice beer. Back in the hotel we had some work left for media articles and social media.

Monday 9^th of January we had the stage from Agadir to Laayoune. In the morning we had some left over’s from the food from Hamiedha and René. So with this good breakfast and a full stomach we were on our way to Laayoune. The moment we left Agadir we already noticed that we were now really going into ‘downtown’ Morocco. Getting lost seemed impossible because there was only one way to the south (N1). This was also the start of the checkpoints. At these checkpoints the police is checking for passports and viches. In total we would have 4 checkpoints this day. The surroundings were getting more and more beautiful, everywhere was dessert. And the desserts were in all kind of shapes. From sandy desserts to rocky grounds and cliffs. The cliffs were there because we were driving along the coast line with beautiful panoramas. The on board cameras were working overtime as well as the photographers Michael and Hugo.

After 650 KM and 10 hours of driving we entered Laayoune for a final checkpoint. Laayoune is on the border between Morroco and Western Sahara. This is still a political discussion who actual owns this part of the Sahara. At this checkpoint Hugo had to give an explanation of our trip to the police inside the police station while Michael and Jos did the same outside with the officials there. It sounds harder than it was, it was actually a nice chat where the police officers were a fan of the car and started to become a fan of our trip as well. We showed them pictures of a view days before with snow. They couldn’t believe their eyes. Laayoune is a small town where you can have a good pitstop. Not touristic but in the centre there are some nice spots and restaurants.

The next morning the morning prayer woke us and we were set to go again. Today we couldn’t drive a lot of kilometres. This because of the checkpoints, road conditions and the fact that there aren’t a lot of possibilities to stay so our next stop is Dakhla. We were in a hurry and Hugo was going full throttle, he did that with so much passion that we had to pull over. The police explained that we were speeding with 17 KM/H. The first fine of the trip was there and we had the feeling this wouldn’t be the last one.

Did you know:

• We already passed 14 checkpoints
• The average speed is 65 KM/H
• It is one hour earlier in Morocco compared with the Netherlands
• Already have two days of sun and above 20 degrees