Mali, a road like the famous Swiss cheese

English text, see below

Mochten jullie nu denken dat wij tijdens onze rustdag alleen maar aan het zwembad hebben gelegen, dan is dit verkeerd gedacht. Gedurende de dag zijn er de nodige voorbereidingen getroffen om onze route naar Mali enigszins aan te passen. Dit in verband met de veiligheid en de wegcondities. Onze geliefde Dusterilla kreeg ook nog een kleine onderhoudsbeurt van Michael en Hugo. Als je ruim twee weken in een auto leeft, valt er wel eens wat op de grond en bij ons was dit geen uitzondering. Hugo probeerde zodoende, met behulp van een voorbeeldfoto een stofzuiger te fixen…. Het bleef bij stoffer en blik.

Vrijdagochtend  13 januari vertrokken we alweer in alle vroegte om naar Aioun el Atrouss te rijden, onze stopplek voor die dag. Alle controleposten en de wegcondities werkten echter niet in ons voordeel. Mauritanië is een land waar je om de zoveel kilometer moet stoppen voor een checkpoint waar je een militair een fiche moet geven. Een fiche is een formulier met je persoonlijke gegevens en de gegevens van de auto erop. Nu wil het feit dat er in de auto twee hele dikke mappen liggen met allerlei kopietjes van elk document wat je maar kan verzinnen. Van paspoort tot KvK registratie en van autoverzekering tot fiche. Omdat we liever ‘better safe than sorry’ spelen hadden we ruim 50 kopietjes gemaakt van de fiche. Nou, we kwamen tekort, kunnen we u vertellen. Er zijn nog tien kopietjes extra gemaakt (probeer overigens maar eens een kopieerapparaat te vinden in de woestijn) en in totaal hebben we er 51 uitgedeeld. En dan nog hebben we niet eens bij elke check een fiche hoeven afgeven. In onze ogen is het pure bureaucratie, want die checkpoints zijn soms niet meer dan een tentdoek en een stoel en die papieren gooien ze waarschijnlijk ’s avonds weer weg, dat terzijde. Met dit als oponthoud en het feit dat de weg af en toe veranderde in een gatenkaas met potholes, zorgde dit ervoor dat we vertraging opliepen. Toen eenmaal ook de zon onderging, en in het achterhoofd de vele levende geiten, ezels, koeien, honden en dode ezels en koeien die we langs de weg hadden gezien, wilden we geen risico nemen en zagen we bij toeval een hotel op een berg langs de weg, iets voor Aioun el Atrouss. De keuze was snel gemaakt en de Dusterilla werd de heuvel opgestuurd, waar we een prachtig uitzicht over de woestijn c.q. savanne hadden. Het is duidelijk te zien dat de woestijn hier langzaam plaatsmaakt voor dorre grasvlaktes, bomen en zo nu en dan een half opgedroogde waterpoel. Het ‘hotel’ was voorzien van bedden met een gevoelsmatige spijkermatras en een niet werkend toilet, maar we vonden het allemaal prima. Ons noodproviand werd uit de auto gehaald en als echte campingbobo’s zaten we een half uurtje later onze Unox tomatensoep en knakworsten te verwarmen. Overigens nog bijna de kamer in lichterlaaien gezet door een vergeten papiertje onder de nieuw aangeschafte pannenset. Het was werkelijk waar genieten. We hadden echter geen wifi en hierdoor was Michael een beetje van slag, de beste man lag om acht uur al in bed. Hugo en Jos volgden echter niet veel later en om tien uur lag iedereen in dromenland.

De volgende dag, zaterdag 14 januari, vroeg pakten we de biezen in en was het startschot om half 7, destination Bamako, Mali. Vlak na Aioun stond de eerste uitdaging van de dag te wachten, toen de weg ineens een combinatie was van dirt road afgewisseld met brokken asfalt en kuilen wat de ‘weg’ moest voorstellen. Dachten we hier nog dat dit een stuk slechte weg was, een paar uur later zouden we hier heel anders over denken. Bij de grens aangekomen, moesten we wederom 4 gebouwtjes in bij Mauritanië om uiteindelijk het land te kunnen verlaten. Het was trouwens één van de kleinste grensposten die we gezien hadden. Het bestond uit een klein gebouwtje waar we op de grond formulieren moesten invullen. De officiële formulieren bleken ook nog eens op te zijn, waardoor we maar op een simpel A4tje onze gegevens moesten noteren. Hierna was het tijd voor Mali. Het ontvangst was allerhartelijkst en een stuk minder chaotisch dan in Mauritanië. Aangezien we al een visum hadden, hadden we ook goede hoop. Dit leek ook waarheid te worden en alles werd snel afgehandeld, totdat ons werd verteld dat we in Nioro du Sahel een autoverzekering moesten afsluiten. En hier eindigde onze hoop in een snelle grensovergang, wederom was er vierenhalf uur verstreken voordat we echt Mali in waren. Dit kwam onder meer, omdat de Duster nog niet in het landelijke systeem stond. Er moest dus even met het hoofdkantoor contact over opgenomen worden, wat natuurlijk weer even duurde. Anderzijds: we zijn dus de eerste in Mali die met een Duster rijden, een mooi unicum. En zoals Michael het heel mooi omschreef “wij hebben de klok, zij de tijd’  (Surinaams gezegde, red.).

Het document dat we in handen hadden gekregen bleek goud waard. Zowel de waarde van de auto, er stond €12.000.000,- opgeschreven, als de stempel van ‘il commandante de police’ maakten dat we zonder problemen door konden rijden. En dit was fijn, want we reden nu in door de Rijksoverheid aangegeven rood gebied (reis hier niet naar toe) en het gebied stond tevens bekend om het hoge aantal auto ontvoeringen en de aanwezigheid van Al Qaida. De weg was ons echter gunstig gezind. Als een Afrikaans biljartlaken zo glad, waarbij de 130 met enige regelmaat werd aangetikt. Onze vreugde verdween echter als sneeuw voor de zon na het plaatsje Didjeni en maakte plaats voor ongeloof. De weg veranderde in een gatenkaas met potholes waar menig kaas fabrikant jaloers op zou zijn. Op dat moment hadden we nog ruim 160 km af te leggen en waren we getuige van een mooi langzaam ondergaande zon. Heel leuk zo’n zonsondergang, maar als je midden in een etappe zit, is dit het laatste waar je op zit te wachten. Sommige potholes waren zo diep dat het wel loopgraven leken. Om daar nu met volle snelheid en bepakking over heen te rijden, was niet goed voor mens en auto. Dit was ook wel te zien aan de  auto’s en vrachtwagens die met kapotte banden en assen langs de weg stonden.

Aangezien we ons goed hadden ingelezen over de veiligheid van tevoren en dat in het donker rijden ten strengste wordt afgeraden, maakten we de juiste keuze en reden vol overtuiging door de Maaslander gatenkaasweg, terwijl de zon plaatsmaakte voor duisternis en weinig zicht. Er zijn twee opties bij het rijden over potholes. De eerste is dat de hele inhoud van de auto omhoog komt (men rijdt met een lekker gangetje) of de inhoud van de auto komt naar voren (men remt met stevige snelheid). Dit was het schouwspel wat ons de komende uren wachtte. Als bonus kregen we af en toe ook nog een enorme stofwolk van een vrachtwagen voor ons wat het zicht tot de motorkap beperkte. Zelfs bij de politie checkpoints kregen we met enige regelmaat te horen: “what the f**k are you doing here at night”. De uitdaging werd echter prima doorstaan door onze Dusterilla en mede dankzij de rijskills van Michael bereikten wij rond 22 uur Bamako, waar na een kleine zoektocht ons hotel was. We waren allen gesloopt na ruim 750 km en 15,5uur gereden te hebben. Maar wat zijn we ontzettend trots op onze Dusterilla! We zijn zo verliefd op hem geworden dat we hem al klopjes geven en een goedenacht toe wensen. Zodra wij ons bed zagen, was het snel game over voor ons allen. Momenteel zijn we alweer onderweg naar Burkina Faso, waar ook onze drie eerste projecten zijn, namelijk ‘opvangtehuis voor meisjes’ , ‘revalidatiekliniek Morija’ en ‘schoolgaande kinderen’! We kijken er naar uit en zullen jullie snel op de hoogte brengen wat er gerealiseerd is met jullie gedoneerde geld!

Wist je datjes:

–          Wij in ruim 48 uur op een kom soep, 4 knakworsten, 2 kleine stokbroodjes en een appel geleefd hebben

–          Jos hierbij nog twee extra stokbroodjes voor zichzelf kocht…. en deze ook op zijn gegaan

–          Hugo nog steeds onveranderd veel slaapt. De man kan zich als het ware ‘uitschakelen’

–          Mali een mooi land lijkt, ondanks dat we er maar 24 uur zullen verblijven

–          We de 10.000km gepasseerd hebben bij de grensovergang Mauritanie – Mali

–          Het een wonder is dat we geen lekke band hebben gekregen

If you think we had a relaxing day, you are wrong. During this day we had to find a new route to Burkina Faso due to safety issues and the road conditions. The Dusterilla also got some attention, we needed to clean this guy from inside out. If you live in your car for two weeks it will become a little dirty.

The next morning we left very early for Aioen el Atrouss. The checkpoints and road conditions were not really in our favor. In Mauritania you have to stop every few KM for these checkpoints to give a Fiche (document with information about the members in the vehicle. We made absolutely copies of every important document (passports, driving license, chamber of commerce documents etc.) We had at least 50 copies of these and we used every single one of them. We think that they will do absolutely nothing with those documents but hey who are we…. The road conditions were getting more and more worse. Because of the delay and the fact that it was getting dark, we made a discission to stop earlier then to stop in Aioen. We found a hotel on top of a small mountain with a beautiful view. Because we had not eaten yet and there was no restaurant nearby, we had to take some food from our supply and with the camping we brought with us we had a nice meal after all. But no internet and you know what that means…. No WIFI, so Michael was having a hard time. The poor guy went to bed at 20:00…..

The next day on Saturday the 14th we started again at 6:30 with the destination of the day, Bamako the capital of Mali. As mentioned before the road conditions were very bad and after an hour drive we reached the border of Mauritania and Mali. The side of Mauritania was the smallest customs office we had ever seen. First customs, police, customs again, gendarmerie, police, customs and yes again customs before we could exit Mauritania. Mali customs was more easy than the Mauritanian. They were actually very interested in our car and that made the process a lot easier for us. Also on this side of the border a lot of customs and police checks but the longest check with had the overcome was the check for the car again which took us approx. 1.5 hour. We know for sure that we are the first who ever came to Mali with a Dacia Duster because the car was not known yet in the customs system.

The document that we received, both stamped by the customs and the police commander, proved to be of high value. Everywhere we had to stop and we had to open the car for the police, we just show this document they were directly inpressed by the stamp of ‘il commandante de police’. There were so many checks because we were now officially in Al Qaida area.  The road conditions were good and we good drive with a good average speed again. But by the time we arrived in Didjeni the road conditions went very bad. Terrible actually, with the biggest potholes you can imagine. And we had to drive this shit for the next 160 km with an avarage speed of 20 KM/H and to make it worse, we had to do this in the dark. Mali is not a safe place to drive and even worse when it is dark. Every checkpoint the police and the army went crazy and said things like “what the f*ck are you driving here at night”. Around 22:00 hour we arrived in Bamako and we had a total drive of 750 KM in 15.5 hours. But man what were we proud at the Dusterilla. Strong car!

Did you know:

–          We lived for 48 hours only on soup, 4 pieces of meat, 2 small breads and an apple.

–          Jos had to buy extra for himself otherwise he would not have survived this.

–          Hugo can sleep any place any time and just disconnect himself

–          Mali a beautifull country is and that 24 hours not enough is to see this

–          We passed the 10.000 KM by the border of Mauritania and Mali

–          It is a miracle we didn’t had any flat tires