Mauritania, a land full of surprises

For English text, see below

We waren de vorige blog geëindigd in het plaatsje Dakhla. Ondanks dat het een prachtige kitesurfplek was, hielden we het na één nachtje voor gezien en stonden we de volgende dag om kwart over vijf op om onze rit naar Mauritanië te beginnen met als streefeinddoel Nouakchott. We noemen het een streefeinddoel, omdat dit afhankelijk is van de grensovergang, daarover later meer. Maar we kunnen u vast zeggen: pak een kopje thee en ga er even lekker bij zitten. Jos nam het eerste deel van de etappe voor zijn rekening en dit bestond uit een inktzwarte omgeving met als zicht het bereik van onze grote verstralers voorop. En dit bleek geen overbodige luxe, want de ‘moped’s’ bleken hier doodleuk zonder licht te rijden, wat hun zichtbaarheid nu niet bepaald vergroot. Het verliep verder zonder kleerscheuren en langzaam zagen wij de dag verschijnen aan de horizon. Een mooi kodak momentje voor een ‘desert sunrise’ moeten wij u schuldig blijven, omdat het bewolkt was. Toen we tegen tienen aankwamen bij de Marokkaanse grens, was het een kwestie van formulieren invullen en een exit stamp krijgen in ons paspoort, voordat we onze weg door een stuk niemandsland zouden rijden om vervolgens in Mauritanië aan te komen. Dit stuk niemandsland lag aan weerszijden vol met mijnen, dus lieten we de sanitaire stop maar even achterwege. Het stukje niemandsland was ook echt van niemand, want was er de eerste honderd meter nog een keurig stuk asfalt aangelegd, na deze honderd meter was de weg als een fata morgana opgelost. Wel werden we verwelkomd door enkele VN-busjes die pontificaal met de neus naar de grens stonden. Anyway; de weg dus. Deze had plaatsgemaakt voor woestijn met enorme rotsplateaus waar je doodleuk de route zelf moest uitkiezen om de grens van Mauritanië te kunnen bereiken. Nu hebben wij gelukkig onze Dusterilla nog met 4×4 die ons, met hulp van Michael als navigator voor de auto, veilig naar de grens bracht. Ter vergelijking: er rijden dus ook enorme vrachtwagens, kleine Peugeots en Mercedessen  tot op hun as volgeladen, dit offroad parcours in het klein door.

Bij de grens zelf was het een complete chaos. Overal stonden mensen, auto’s en vrachtwagens en iedereen liep van hot naar her. Wat dat betreft zijn we allemaal wel wat gewend, na onze wereldreizen, maar toch is het altijd weer even schakelen. De afspraak was dat er iemand continue bij de auto bleef en de andere twee de visums zouden regelen. Mauritanië was namelijk (en gelukkig) het enige land waar we van tevoren geen visum voor konden regelen. Vandaar dat we voor deze grensovergang rond de drie uur in hadden gecalculeerd. En het begon meteen voortvarend. Terwijl Hugo de auto door een douanier en drugshond liet controleren, stonden Michael en Jos binnen de kortste keren bij een douanier die hen hielp met iets. Dit ‘iets’ bleek een papiertje te zijn waar we momenteel nog steeds naar gissen wat de inhoud was. En hierna begon het echte spel pas. We denken dat velen het al weten, maar voor degene die het nog niet weten, hieronder een korte uitleg over grensovergangen in Afrika (en Azië).                                                         Het begint ermee dat er altijd sjacheraars(fixers, red.) op je af komen rennen en die beweren dat je zonder hen niet aan een visum kunt komen. Vervolgens blijven ze om je heen hangen, als een vlieg, ondanks dat je meerdere malen aangeeft niet van zijn diensten gebruik wilt maken. Tevens beweren ze voor de beste prijs iets te kunnen fixen, hierbij achterwege latende dat ze erna nog het tweevoudige vragen, omdat er ineens allemaal zogenoemde diensten bij komen.

Met dit in het achterhoofd begon ons avontuur en spel bij het visumkantoor. We werden door de, overigens vriendelijke, grenswachten naar een kantoor gewezen, waar het enorm naar kattenschijt stonk, en daar konden we on visum aanvragen. Er stonden al een stuk of vijftien mensen voor een deur. Deze deur ging zo af en toe open en dan was het een getrek, gesjor en geschreeuw van jewelste om naar binnen te komen. Ondertussen bleven wij rustig, maar resoluut, bij de deur wachten in de hoop geholpen te kunnen worden. Nadat we hier een tijdje stonden, konden we al snel de sjacheraars onderscheidden van de ‘normale’ aanvragers. Zij schreeuwden en duwden namelijk het hardst, met daarnaast nog een enorme stapel geld bij zich, alsof het monopoly was. De taferelen waren lachwekkend, omdat de sjacheraars als in de strip Suske&Wiske door een sleutelgat stonden te staren. Het geschreeuw werd de heren in het kantoortje echter wat te veel, waarna een douanebeambte iedereen het naar schijt ruikende hok moest verlaten. Inmiddels was er een uur verstreken…. Vervolgens begon het wachten buiten en was voor niemand duidelijk hoe het nu verder zou lopen. Wederom verstreek er een uur en konden wij aan onze blanke Nederlandse huidje wat laten bruinen in de zon (we gebruikten zonnebrand, dus geen zorgen)…… In de tussentijd was het rustig geworden bij de grenspost en zag je pas goed in wat voor erbarmelijke staat hier alles verkeerde: de weg, de gebouwen en de auto’s. Vervolgens moesten we op het kantoortje komen, met nog een Spanjaard, en konden we ons paspoort afgeven en werd ons het verteld dat het €55 p.p. was. Dit was overigens iemand in een djellaba die iets te groot was voor deze kleine man, want hij sleepte er continue mee over de grond.  Prima, want het zandhappen en niets doen hadden we wel gezien. Op dat moment kwam er een tweede invasie binnen van mensen die een visum nodig hadden en was het weer een chaos van belang. In het kantoortje werd er een vingerscan en foto gemaakt en was ons visum een feit. Uur drie was zojuist verstreken…. onze ingecalculeerde tijd. Maar nog was het niet klaar en liepen wij weer een ander kantoortje in om hier de autoverzekering af te sluiten. Op dat moment leek alles in kannen en kruiken en ging de slagboom ook echt open. Echter, onze vriend in zijn te grote djellaba had nog steeds onze paspoorten die we nu wel terug wilden. Bleek onze vriend te beweren dat we nog één stempel iets verderop moesten halen. Hoewel we het de hele tijd al niet vertrouwden, was dit helemaal de druppel. Jos stapte dus bij onze vriend in en Hugo en Michael reden er achteraan. En toen begon de ellende met het onderhandelen, want onze vriend beweerde ineens €200 nodig te hebben voor de douane. Grote onzin natuurlijk en terwijl Jos nog probeerde te onderhandelen, kwam Michael met de satelliet telefoon naar buiten en dreigde de ambassade te gaan bellen. Uiteindelijk liep het allemaal met een sisser af en moesten we een kleine tip geven aan de beste man, alvorens wij onze weg naar Nouakchott konden voortzetten…… vierenhalf uur nadat we de Marokkaanse grens gepasseerd waren. Zo zie je maar: hoe ervaren je ook bent met grensovergangen, soms trap je er toch weer in.

Het eerste stuk van Mauritanië waren we allen wat in mineur, omdat de binnenkomst nou niet echt een hartelijk welkom was. Gaandeweg veranderde dit alles, konden we er weer om lachen en van het landschap genieten. Het landschap is simpelweg prachtig: hoge duinen, woestijn tot aan de horizon, af en toe een klein hutje, bomen en een Oostenrijker op de fiets! Deze Viktor was drie maanden geleden vertrokken vanuit Wenen, fietste nu hier en hoopt over zes maanden ook op de Zuidkaap aan te komen, wat een held! Het was al snel duidelijk dat de N1, waar we over reden, de ‘highway of carwrecks’ genoemd kan worden. Afgebrande auto’s, omgevallen vrachtwagens, gekantelde trucks; noem het zo gek en het was er. Aan het begin van de avond arriveerden we in Nouakchott waar we een hotel hadden geboekt. Eigenlijk wilden we hier maar één nacht blijven, maar omdat ons visum voor Mali pas op 14 januari ingaat, moesten we hier noodgedwongen twee dagen blijven. Heel vervelend, zeker als je bedenkt dat er een zwembad is, je je eigen badjas van het hotel hebt en een riante suite.

Daarom hebben we noodgedwongen de dag erna bij het zwembad doorgebracht en van de zonnestralen genoten. Het toeval wil dat er in ons hotel een conferentie gaande was over corruptie, waarbij allerlei belangrijk uitziende mannen en vrouwen aanwezig waren. We vonden het dan ook niet verwonderlijk dat er af en toe een blik naar ons geworpen werd. Het is ook een raar gezicht, om daar ineens drie jonge blanke mannen in hun zwembroek aan het zwembad te zien liggen. Het was voor beide partijen ook even ongemakkelijk, toen er door de gehele delegatie het middaggebed plaatsvond bij het zwembad. Mauritanie is namelijk een van de vijf landen ter wereld dat een islamitische republiek is. Voor de komende dagen staat voor ons de reis naar Mali gepland en zullen er vast weer genoeg avonturen op ons pad komen. Uiteraard hierover binnenkort meer. Stay tuned.

 

We ended our last blog in Dakhla Morocco, although it was a beautiful kitesurf spot we had to leave Dakhla after one night. We started the morning at 5:15 for our stage to Nouakchott, Mauritania. Nouakchott was our goal because we also had to pass the border between Morocco and Mauritania and we didn’t know what to expect. So we started driving in the early morning, with the only visibility our head lights. The motorcycles were the biggest safety issue, they didn’t bother to use lights. Slowly the sun came up and already a beautiful panoramic this early morning.

Around 10:00 we entered the border crossing of Morroco and Mauritania. First we needed to get out of Morroco, which was very easy. They thought that Michael was a famous football player from the Netherlands, something that we will use more during our trip….. Between Morroco and Mauritania, you enter ‘no man land’. The road stops and rock plateaus and dessert is all there is between the two borders and you have just find your way yourself. Everywhere there were national guards of Morocco with the nose of their vehicles towards Mauritania and VN vehicles on top of the hill to make sure that everybody is doing what they have promised. A not real friendly welcome…

At the border it was real chaos. People everywhere and cars and trucks parked on places they preferred. Our system was that there should be always somebody with the car. Now Jos and Michael went inside the first border post and this went quite easy. We still do not know why we needed the paper we received in there. Now we had to arrange the visas. Now the real struggle began. This time Hugo and Jos went inside another office. Inside around 15 people were waiting to be helped. So we tried to get inside the customs office as well and there started the shouting and pushing etc. We stayed relaxed and because we were Dutch and tall (sorry for that people) we managed to get to the front quite fast. But it was too crowded in there so the police forced everyone to leave the office and to wait outside. Hour two of waiting just came to an end. We now had the chance to get some tan of the sun. From inside the office they shouted (Orlanda) and we gave the passports to a guy inside the office. He told us it would cost us 55 euro per passport and we agreed, because it was the normal price. In the meantime hour 3 of waiting came to an end still no visa. After a while we needed to come inside for fingerprints and photos. Again waiting and there they were, the visas! But we were not ready yet, now it the turn for the Dusterilla. After we received the papers and insurance for this monster we thought we were ready. But no, we had to follow the guys of the custom office, because we first had to enter Mauritania and cross all checkpoints by car. We didn’t trust the guy so Jos stepped inside his car and Hugo and Michael followed the car. 9 KM further the guy wanted to have 200 euro. Pfffff those fixers again. Jos started negotiating with this guy and when this didn’t worked Michael started to get angry, with his satellite telephone he was treating to call the embassy. We negotiated the price to 90 dollars and continued our trip. It took us in total 4.5 hours to get into Mauritania.

First part of Mauritania we had a double feeling with this country because of the entry. But the view changed all this. Beautiful desserts, high dunes. We saw a European guy on a bike and it happens to be a Austrian guy who was riding to South Africa on his bike, somehow there are people more crazy than we are. The road N1 also has the nickname ‘highway of car wrecks’. Burned cars, collapsed trucks and stripped cars is not an unusual view. We arrived at Nouakchott were we booked a night at the Wissal Hotel were we could enjoy a two night rest. We had to wait an extra day because of our visa for Mali. The visa would be valid by Saturday. So one extra day at this hotel. And if we had to stay somewhere this was the place to be. With a nice swimming pool and a good hotel service we had some perfect night rest and during the day we had a great office next to the pool where we could edit our video and pictures. We hope that all the people in suits were ok with our swimsuits ;). While writing we are going tomorrow for the trip to Mali, stay tuned!