Mission Cape2Cape is on!

Nadat iedereen in celblok C bekomen was van de nachtelijke geluidsoverlast van Jos, begon onze oudejaarsdag met een stevig ontbijt en een glas jus d’orange in de schaftzaal waar we een mooie uitkijk hadden op Honningsvåg. Het was zowaar helder en  de verwachte sneeuwval bleef vooralsnog nog uit. Een tijdje geleden zijn we in contact gekomen met de burgemeester, Mission Cape2Cape was ook op de Noordkaap doorgekomen en omdat het immers niet alledaags is om van Kaap tot Kaap te rijden, zouden we bij aankomst in Honningsvåg bij de burgemeester op de koffie mogen. Zodoende werden wij om 11:00u op audiëntie verwacht. Het had ’s nachts echter flink gesneeuwd, dus eerst moest de auto sneeuwvrij gemaakt worden, want de Dacia moet natuurlijk wel tot zijn recht komen bij zo’n officieel moment. Eenmaal bij de Townhall aangekomen, stond Kjell-Valter ons al op te wachten, met zijn ambtsketting zelfs om! Het bleek dat hij er al zelf 50 jaar woonde, er 2400 inwoners in Honningsvåg zijn en er gedurende het jaar het 100-voudige aan bezoekers komt, vooral in de zomer. Dat laatste verbaasde ons niet, aangezien we nog steeds geen teken van leven hadden waargenomen gedurende de eerste 24 uur. Met zoveel jaar aan ervaring in Honningsvåg, was het ook niet moeilijk om een mooi fotoshoot moment te vinden. En we konden hem geen ongelijk geven, getuige de foto’s. Hierbij met specifieke dank aan Michael (waarbij overigens ook de © ligt). Na nog wat laatste nieuwjaarswensen en succeswensen vanuit zijn kant, was het tijd dat onze wegen zich scheidden.

Omdat we gisteren al hadden mogen ervaren dat de weersomstandigheden in enkele minuten volledig om kan slaan, besloten we de proef op de som te nemen en vol gas naar de Noordkaap te rijden, om ook hier enkele officiële foto’s te schieten. Nu pas zagen we hoe mooi, woest en indrukwekkend de hele omgeving was. Weidse vlaktes met alleen sneeuw bedekt, ruige rotswanden en een kolkende zee waren enkele taferelen die wij mochten aanschouwen. Wat een verschil met de dag ervoor, dat ons zicht tot 5 meter beperkt was en wij te maken hadden arctische stormtaferelen. Eenmaal aangekomen bij de Noordkaap, wilden we meteen pontificaal de auto voor het monument zetten. Maar omdat we wisten dat dit niet zomaar kan, hadden we ook hier van tevoren al contact gehad met Mykolas, de manager daar. Die vond het, gezien de achtergrond van dit alles, natuurlijk geen probleem. Met dit in het achterhoofd rende Hugo naar binnen, terwijl Jos buiten met iemand discussieerde over dat de Duster niet goed geparkeerd stond, aldus de bezoeker. Binnen kwam Hugo er echter achter, na uitleg van zijn verhaal, dat deze beste ‘bezoeker’ de manager Mykolas was. Dus werd de 100 meter sprint naar buiten getrokken, om te redden wat er te redden viel. Dit bleek mee te vallen en na wat ‘hello’s’ konden we zonder problemen doorrijden naar het monument. Vervolgens sta je op het noordelijkste puntje van heel Europa en wie kom je daar tegen? Juist: een Nederlander! Die mensen zijn ook overal. Maar mooi voor ons, want deze vriendelijke vrouw wilde wel wat foto’s van ons maken. Hierna was het woord aan Michael, die nog enkele pareltjes op de gevoelige plaats wist vast te leggen (Voor als je het nog niet wist, het © ligt dus bij hem 😉 ). Het was alsof de duvel er mee speelde, want op het moment dat de auto naar de parkeerplaats werd teruggereden arriveerden de eerste drie toeristen bussen vol. En niet alleen dat, ook kwam er weer een sneeuwfront aan, waardoor een half uur later het zicht weer tot enkele meters beperkt was.

Hierdoor waren de officiële verplichtingen van de dag afgerond en was het dus tijd voor feest. Het is immers maar één keer per jaar oud&nieuw in Honningsvåg. Omdat eerdere navraag al liet zien dat er buitenshuis weinig vertier kon worden gevonden, werd er gekozen voor een feest in de kantine van de gevangenis, hoogstpersoonlijk georganiseerd door de heren van Care4More. Iedereen, de overige 10 gasten, werd uitgenodigd voor dit legendarische feest, omdat je zoiets niet mag missen. Het resulteerde in een feest waarbij de overige Nederlanders bij ons in de kantine feestvierden, er enkele Polen een verdieping lager hun eigen feestje vierden en 3, in carnaval uitgedoste, Oostenrijkers ook bij ons feest aanschoven. Het was een memorabel avondje. Het was zo’n succes dat we om 5 voor 12 al getrakteerd werden op al het mogelijke vuurwerk  wat er te vinden was in Honningsvåg en het 15 minuten later alweer uitgestorven was. Memorabel dus.

Maar goed, het belangrijkste stond nog voor de deur: Mission Cape2Cape! Na drie jaar van voorbereiding was het vandaag dan echt zover: de start!! In alle vroegte werd er opgestaan, om vervolgens om 06:00u met een ‘whoosaa’ de Duster te starten en onze monsterrit van ruim 21.000km te beginnen. De eerste uren waren een ware uitdaging, de waarschuwingen Mykolas waren niet gelogen en het noodweer was behoorlijk toegeslagen. Michael nam de aftrap en met slechts zicht van maximaal 10 meter schoven we door het noorden van Noorwegen. We reden van paaltje naar paaltje en zonder de verstralers hadden we niet een klein beetje tempo kunnen maken. De bijrijder gaf de coördinaten door via de GPS en gaf aan waar de bochten heengingen. Het deed ons denken aan de jaarlijkse Gooische Rally, 200 m links, 100 m naar rechts enz. Op deze manier hebben we de eerste uren gereden.

Eenmaal in Finland werd het weer langzaam beter en het schemerlicht zorgde ervoor dat we zowaar iets van het land konden zien. Het begon gelijk mooi, na de grensovergang spotte we direct wat rendieren langs de weg, maar al snel ging deze euforie weg en maakte plaats voor extreme oplettendheid. Die rendieren zijn ontzettend mooi om te zien, maar ook levensgevaarlijk voor deze globetrotters. Die beestjes willen nog wel eens de weg oversteken en dan ben je af. We begonnen door onze oplettendheid en waarschijnlijk ook vermoeidheid rendieren te herkennen in borden en nadat Michael de auto bijna tot stilstand had gebracht en we bleken naar een vangrail te kijken was het weer tijd voor een rijderswissel.

Jos droomt overigens nog steeds van die dieren. De wegen bleven bedekt met sneeuw en net als in Noorwegen kwamen we bijna geen andere weggebruiker tegen, zal wel aan het weer gelegen hebben. In Leppäjärvi kwamen we Finland binnen en 320 km verder bij Tornio verlieten we dit voornamelijk besneeuwde land. Bye Finland, on to the next one.

Vanaf Tornio reden we Zweden binnen en de rit naar het zuiden bracht ons langs de Botnische Golf (de zee tussen Zweden en Finland). In Zweden werden de wegen nog beter en we konden eindelijk het asfalt weer zien. Nu wij dit schrijven, volbrengen wij het laatste deel van stage 1: Noordkaap – Domsjö, Örnsköldsvik, een rit van 1200km wat ons door Noorwegen, Finland en Zweden heeft geleid. En het was een enerverende rit, waarbij we getrakteerd werden op sneeuwstormen, mini tornado’s, bevroren ruiten (zelfs aan de binnenkant van de auto), een gebrek aan open supermarkten, rendieren op en naast de weg en een Duster die zich prima houdt in deze, soms erbarmelijke, condities. Binnenkort meer nieuws, nu eerst ons appartementje vinden en een lekker bed!

Wist je datje:

De Noordpoolcirkel ligt op 66 graden Noorderbreedte. Op deze breedtegraad en hoger dan die van de Poolcirkel komt de zon in de wintermaanden op sommige dagen helemaal niet op en in de zomermaanden op sommige dagen gaat de zon niet onder.