Nigeria, what do you have for us?

English version, see below.

Vlak nadat we dinsdag 24 januari door Renée van Mercy Ships waren terug gebracht bij het hotel, wilden we nog even naar de ATM lopen om geld te pinnen. Op de weg naar de ATM kwam Hugo een klein souvenirwinkeltje tegen. Hugo bleef hier even achter om te kijken of er wat tussen zat en Michael en Jos liepen verder naar de ATM. Toen zij echter terug kwamen, viel hun mond enigszins open van verbazing, omdat Hugo op dat moment djembé aan het spelen was met de vrolijke, én dronken, eigenaar. Zelfs de armste locals kwamen aan met geld of hij alsjeblieft wilden stoppen met dit a-ritmische gebonkt op de trommel. Het mocht de pret niet drukken en al snel kregen we onder het genot van een biertje een eerste korte djembé les.

Woensdag 25 januari vonden wij allen een spannende dag. Onze route zou ons vandaag door Nigeria gaan leiden en van tevoren hadden wij hier allerlei verhalen over gehoord en gelezen. Wat voor ons een rode draad door het verhaal was, was het hoge risico op (auto) ontvoeringen. Nu zijn we immers bezig met een missie, om onze projecten te bezoeken, en we wilden natuurlijk absoluut niet onze Dusterilla of onszelf afstaan. Omdat de kans hierop aanwezig was, hadden wij van tevoren een konvooi geregeld die ons bij de grens op zou wachten. In alle vroegte vertrokken wij daarom vanuit ons inmiddels geliefde Cotonou richting de grens. Van tevoren hadden we ons huiswerk gedaan en we wisten dat het een uitdagende grensovergang zou worden. Het begon al met de weg die leidde naar een keurige grensovergang met slagboom en allerlei gebouwtjes. Alleen was deze niet in gebruik en of we even de andere grensovergang wilden gebruiken. Deze stond echter nergens aangegeven, waardoor we uit pure noodzaak een ‘fixer’ regelden. Zonder deze fixer hadden we het namelijk ook nooit gevonden. Nu hebben we al enige ervaring met Afrikaanse grensovergangen en we zagen meteen dat het een uitdaging zou worden. Bij het eerste het beste touwtje hing er meteen een woest uitziende douane beambte aan het raam. De beste man had een enorme bult op zijn voorhoofd, waar we later de logica achter begrepen. Hij eiste geld van ons en anders zou het touwtje niet omlaag gaan. We hadden echter alle papieren op orde en wilden ons niet laten aftroeven door een corrupte grensbeambte. Hij begon te schreeuwen, terwijl wij volhardend bleven. Michaels rijbewijs werd afgepakt en wij moest terug naar achteren, om de andere auto’s te laten passeren. Deze die natuurlijk niet hoefde te betalen. De sfeer werd er niet beter op toen hij ook door had dat er camera’s in de auto hingen en hij weleens gefilmd kon worden. We konden nog net verijdelen dat hij een camera eraf trok. Uiteindelijk moest onze fixer tussenbeide komen. Het rijbewijs werd naar binnen gegooid en alsnog werd het touwtje naar beneden gelaten, zonder te betalen. De beste man stond nog steeds te schreeuwen en gaf een wilde kopstoot op ons deurpaneel op het moment dat wij ons raampje snel naar dicht deden. Nu begrepen wij ineens de dikke bult op zijn voorhoofd… De grensovergang bestond verder uit een zandweg met enorme zandkuilen, veel troep, corrupte mensen alom, veel handelaars en……. héél veel over de weg gespannen touwtjes. Om de paar meter stond er wel weer iemand om een touwtje neer te laten, na uiteraard eerst weer alle eisen van geld weggewoven te hebben. Bij de grens van Nigeria werden we welkom geheten door allervriendelijkste grensbeambten die ons netjes hielpen met de in te vullen papieren, welk gebouwtje in welke volgorde bezocht moest worden en waar te parkeren. Het ontvangst was allerhartelijkst, wat ons eerlijk gezegd een beetje verbaasde. Men vroeg niet om geld of wat dan ook. Er bleek nog een klein probleempje te zijn, omdat wij twee paspoorten hebben en dit bij wet in Nigeria verboden is. Michael vertelde echter zonder blikken of blozen dat wij piloot waren en zodoende twee paspoorten nodig hadden. Dit bleek gelukkig te werken en konden de visumstempels en Carnet stempel gezet worden. Het record aan touwtjes moet echter wel aan Nigeriaanse kant toegeschreven worden, want op een afstand van nog geen tien meter hingen er zeven touwtjes! Werkverschaffing zullen we maar zeggen. Het kostte ons in totaal tweeënhalf uur, wat ons positief verraste.

Ondertussen had Jos al enkele malen contact gehad met Obi, de persoon die het konvooi zou regelen. Het begon de dag tevoren al dat diegene zei er rond 15:00u te zijn, waarbij we met heel erg duidelijk bewoordingen zeiden dat dit om 08:00u diende te zijn. Er werd beloofd dat dit zou gebeuren, maar terwijl we aan Nigeriaanse kant stonden en  we telefonisch contact zochten met Obi, werd ons verteld dat zijn auto pech had gehad en dat hij richting de grens zou komen, maar dat het nog wel twee uur zou duren. U heeft in onze eerdere blog in Mali kunnen lezen, dat wij vaak verstandige keuzes maakten en dit keer maakten we wederom een verstandige keuze. Jos vertelde dat hij asap richting de grens moest komen en wij hem ondertussen tegemoet zouden komen. We wilden zo snel mogelijk door Nigeria en twee uur wachten bij een corrupte grensovergang en in een land waarbij de Rijksoverheid heeft aangegeven “alleen reizen indien noodzakelijk” stond ons allen niet aan. Zonder konvooi gaven wij vol gas richting de voormalige hoofdstad Lagos totdat we na een km gestopt werden door de politie. ‘Wie we waren, wat we kwamen doen en of we nog iets voor ze hadden’. Gelukkig zei men het met een glimlach en weigereden wij vriendelijk, doch resoluut om hen iets te geven. Geen probleem en wij konden onze reis voortzetten totdat we 400 meter later weer gestopt werden. Ditmaal de custom officieren, maar precies dezelfde vragen en dezelfde antwoorden. Weer 600 meter verder………. U raadt het al, nu de immigratie, maar dezelfde antwoorden. Het besloot ons om te gaan turven hoe vaak we aangehouden zouden worden. U mag alvast een gok doen, het daadwerkelijke aantal volgt later. Tot aan Lagos, 60km verderop, stond de teller al op 13 keer. En we hadden nog ruim 1000km te gaan.

In de tussentijd was Jos meerdere malen druk aan het bellen met het konvooi “Where are you Obi” of “Call me back, Obi?”. Ditmaal was het antwoord dat het verkeer voor Lagos verschrikkelijk was en hij geen tijd durfde te geven. Inmiddels waren we de stadsgrenzen van Lagos genaderd en reden we midden een enorme traffic jam in. Muurvast, geen enkele uitweg en een overbevolkte stad waar het overal druk is met mensen. We hadden gelukkig een radiozender met Westerse muziek en Engels commentaar gevonden en terwijl we vast stonden luisterden we muziek, ondertussen genietend van een koud watertje en een zakje chips. Het duurde tweeënhalf uur voordat we Lagos uit waren en nog steeds geen konvooi. Wel was de turflijst weer wat gestegen en besloten wij verder door te rijden naar het oosten. De rest van de dag bestond uit lange stukken snelweg, heel veel zooi langs de weg en vooral veel corrupte politie, customs, immigratie en legermensen die elke keer om van alles vroegen, van water tot aan geld. Meestal wel vriendelijk, maar een enkele keer ook dreigend. We kwamen er echter achter dat het hielp als we vertelden dat we een stichting waren die kleine kinderen helpt op een betere toekomst. Hierop droop men meestal wel af. De dag bestond verder uit vele telefoontjes, Jos heeft 30 keer zijn konvooi gebeld en de gesprekken werden hierbij steeds minder vriendelijk met termen als “You’re a f**king pain in the ass” en “You’re bullshitting me”. Ook werd er geen enkele keer teruggebeld, waardoor we rond het einde van de middag ons konvooi opbelden (nog steeds geen een keer teruggebeld) en vertelden dat hij lekker in de file rond Lagos kon blijven staan en we hem niet meer nodig hadden (gelukkig hadden we ze niet van te voren al betaald). Toch knap dat iemand 10 uur lang in de file rond Lagos kan staan.

Vanwege alle checkpoints waren we vertraagd en namen we ons intrek in een hotel vlakbij de ring van Benin City, waar het zwembad leeg was en het internet niet werkte. We vonden het allemaal prima en wilden zo snel mogelijk weg uit de stad en Nigeria. Donderdag 26 januari reden we om half 7 alweer weg met als einddoel Mamfé (Kameroen). Maar met alle checkpoint wisten we niet of we het zouden kunnen halen, het was immers nog 550 Km te gaan, inclusief grensovergang. Na 20 mnuten was de het de tweede politiecontrole die alweer roet in het eten dreigde te gooien om überhaupt de grens te halen vandaag. Eerst moesten we de paspoorten laten zien, nadat die daar niks geks in kon vinden, vroeg die on het rijbewijs. Ook deze klopte. Vervolgens de papieren van de auto. Daarna de Carnet de Passage (internationaal auto document), welke wij ook gestempeld en wel in ons bezit hadden. Nadat die daar niks op kon aanmerken werpte die weer een blik in de auto en toen zei die “you are overloaded”. Nou hebben wij de laatste paar dagen auto’s in Afrika voorbij zien komen, waarbij je alleen nog een spleetje van de voorruit kon zien en deze beste man wilde beweren dat we zogenaamd overloaded waren. Wij konden het lachen dan ook niet tegen houden, te meer omdat we de zakken die in de auto zaten aan hem lieten voelen met wat er in zat. Jawel dit was chips. Daar kon de beste man ook niks mee dus. Het ging nog even door met opmerkingen over het ingebouwde kastje, de éénpersoonsstoel achterin, het roofrack, de koplampen. en uiteindelijk zouden we 2 bekeuringen krijgen. We vroegen hem op basis van welke feiten wij de overtredingen hadden begaan en hoe we deze konden toetsen. Hij begon druk te wijzen naar een titel van een boek. Wij vroegen hem ons inzage te geven in dit boek en dat kon die niet. Het gehele gezeur duurde zo’n 20 minuten. Nadat we hem vertelde wat wij uiteindelijk voor kinderen deden, transformeerde hij van corrupte eikel naar een lieve goedlachse agent. Of wij nog wel even met hem op de foto wilde (Wel zonder zijn naamkaartje…..).

Dat de lokale Nigerianen ook een hekel aan de agenten hebben bleek wel, toen we getuige waren van meerdere auto’s de een stopteken negeerden. Een vrachtwagen chauffeur deed dit ook en nu ging de politie er per auto achteraan. de politieauto gaf de vrachtwagen een braketest. De vrachtwagen liet zit alleen niet vangen en probeerde er aan de andere kant weer voorbij te gaan. Dit schouwspel ging nog even door en uiteindelijk moest de vrachtenwagen zich wel gewonnen geven. Wat een bizar land. Anyway wij namen afscheid van de agent en vervolgde onze weg.

Na ongeveer twee uur rijden kwamen we in de stad Onitsha aan waar we de Niger (rivier, red.) overstaken en hierna getuige waren van een grmimige sfeer. Links van ons zagen we ineens een groep van enkele tientallen mensen die het ergens niet mee eens waren. Wat de reden was, hebben we maar niet gevraagd, omdat de hele groep gewapend met stokken en machetes (kapmessen) boos met zijn allen de kant oprenden die wij ook volgden. Niet veel later stonden we ineens in een traffic jam en nu zagen we allerlei mensen van het leger met geweren een kant op rennen. U mag best geloven dat wij op dat moment niet geheel zen vast stonden, zonder een kant op te kunnen. Het was erg stil in de auto en allen waren we alert. Gelukkig bleef het voor ons zonder enige schade beperkt en konden we onze weg uiteindelijk vervolgen. Naarmate de grens dichterbij kwam en de checkpoints onverminderd hoog waren, werd de sfeer steeds grimmiger in de auto. Michael barstte op een gegeven moment in lachen uit en analyseerde kort maar krachtig dat al onze gezichten op chagrijnig stonden en hij hoopte dat de grens zo snel mogelijk bereikt kon worden. Dit konden we alle drie beamen. Gelukkig waren we volhardend en bereikten we zonder cadeaus weg te geven de grens, een resultaat waar we allen trots op waren. Vlak voor de grens echter dreigde een over corrupte ambtenaar nog roet in het eten te gooien door te dreigen dat we moesten betalen, want anders zou hij de auto helemaal gaan inspecteren en aangezien het bijna einde van de dag was, zou die dat dan morgen pas doen. Op dit moment waren we er allen zo klaar mee dat we begonnen te schreeuwen en te dreigen dat hij het maar lekker moest doen en wij in een stoel naast de auto zouden gaan genieten van een lekker koud colatje. Het vooruitzicht de auto te moeten leeghalen in de brandende zon stond deze gladjakker niet aan en met de staart tussen de benen droop hij af.

De grens zelf echter was weer prima. De grensbeambten hier waren weer heel vriendelijk behulpzaam en vooral niet corrupt. Netjes werd ons een zitplaats toegewezen, waarna alle papieren in orde werden gemaakt. Het leuke is dat er alleen een brug is waar de grensovergang mogelijk is. Deze werd ook weer elke keer gesloten, wat leidde tot chaotische taferelen waar wij van konden genieten terwijl we wachtten op onze paspoorten en Carnet.

Maar hé, we waren Nigeria uit en Kameroen in! We waren allang gelukkig en een last viel van onze schouders. De grens bij Kameroen bestond wederom uit formulieren invullen, wachten en Jos en Michael waren nog getuige van de wisseling van de wacht bij de grensbeambten, wat een hilarisch tafereel was. Er dreigde nog even roet in het eten gegooid te worden, doordat de auto in eerste instantie niet ingeschreven kon worden, waardoor we bij de grens zouden moeten overnachten in de auto, maar na aandringen werd er iemand opgebeld en ontvingen we alsnog de juiste documenten en stempel op de Carnet de Passage. De weg lag er als een tafellaken bij en in het donker en een fikse regenbui reden wij de laatste 60km richting Mamfé (Kameroen), waar we rond 20:00u aankwamen, helemaal gesloopt, maar blij dat Nigeria achter ons lag.

In het hele Engelstalige Kameroen heeft de overheid besloten om een aantal zaken tijdelijk tot nader orde op te schorten. Scholen zijn dicht en Internet is stop gezet. Het maakt het voor ons wat lastig plannen van de komende dagen. Voor morgen, vrijdag 27 januari, staat ons volgende project ‘Veilig spelen& Sporten’ in Buea (Kameroen) gepland, waarbij we u uiteraard weer uitgebreid op de hoogte van zullen stellen.

Wist je datjes:

–          Deze wist jedatjes speciaal aan de checkpoint besteed wordt

–          We de meest vreemde vragen kregen van de mensen bij de checkpoints

–          “Do you have whiskey for us”

–          “Do you have beer for us”

–          “Do you have cocaine for us”

–          “Are you Boko Haram”

–          U de link kunt leggen dat veel van de mensen dronken waren

–          Michael en Jos nog met een politieman op de foto zijn geweest

–          Het uiteindelijk aantal checkpoints uitkwam op …… 75 keer!

–          We voor de gein zeggen dat als iemand op strafkamp gestuurd moet worden, dit naar Onitsha is

–          En ja, deze had niets te maken met de checkpoints, maar vonden we wel leuk te vermelden J

Right after we were dropped off by Renée of Mercy Ships, we wanted to go to the ATM to get some money. On the way we crossed a little shop with local craft work and Hugo wanted to buy a souvenir. Jos and Michael walked further to the ATM and when they came back they were surprised to see Hugo playing with the shop owner on a Djembé. Jos and Michael joint them for a little beer and some more Djembé lessons.

Wednesday 25^th of January, we knew this would be a serious day. We would cross the border and enter Nigeria and what we have heard and red didn’t made it something to look forward to. Carjacking, kidnapping and corrupt police and soldiers. Because we were taking this pretty serious, we had arranged an escort through Nigeria. Two persons with a car would be waiting for us on the side of the Nigerian border. Early morning we left Cotonou to drive to the border. The new border was not finished yet and we had to find the old entrance between all the hustle and busy streets. We had to use a fixer to guide us through this mess. Without this fixer we would have never found it. We had some experiences with African borders, but we knew that this would be a tuff one. The first rope over the road was directly an obstacle where an angry police guy wanted to have a fee for us to cross. But we had all the papers and just demanded that he would piss off and that we could continue to even reach the side of Benin. A lot of yelling and shouting later and we could finally cross the rope (are you kidding me) and we were on our way to the Benin border side. To get out of a country is mostly easier than getting in. And after some docs and papers to fill in we were receiving all the stamps we needed and we were on our way to the Nigerian side. A lot of holes in the ground and a lot of ropes accompanied by losers without a real task.  At the border of Nigeria we were helped in a most friendly way by the customs and they helped us to fill in all the documents. We were surprised by their friendliness. We only had one small problem, we had two passports per person and that was not allowed in Nigeria. Luckily we had good contact with these guys, so we explained why we had so many passports and Jos told them that we were pilots and we always needed to have two passports. They were impressed and we received the stamps for the entry. Now we only needed a stamp on our Carnet de Passages for the car. We entered another customs office and on the television we saw the headlines of the news with new methods of kidnapping in Nigeria. They first demanded that we would have an export by the military from the Nigerian border to Cameroon border but we repeated that we already had an escort and we had the Carnet as the right document. Luckily this was ok and we received the stamp that we needed for the car. We could now enter Nigeria, but first we had to cross a record amount of ropes. It just took us 2.5 hours to cross the border, we were surprised.

Meanwhile Jos have had multiple contact moments with the escort (Obi with another guy) and he would be at the border at 8:00. It was now 9:00 and Obi didn’t arrived yet so Jos called him again and he said that he was two hours away from the border. Their car had a problem, but hey fixed it and were on their way again. We decided to start driving and we would drive towards each other and we would meet in one hour. So without the convoy we started to drive and after one KM we were stopped by the police. They asked us who we were and what the purpose of our visit was and….. if we had some money for them. We smiled and just ignored the money and gift questions and that worked. Another 400 meters further we were stopped by customs with the same questions and another 600 meter further by immigration and yes, with the same questions. We started to count the number of stops and in Lagos (60 KM further) we were already at 13 stops. And we had to drive 1000 KM.

In the meantime Jos was trying to reach the convoy and was repeatedly saying “Where are you Obi”, or “Call me back Obi”. Now they replied with “traffic is busy” and “roads are really bad here”. He could not tell where he was and what his ETA would be. We were now entering Lagos and were also getting stuck in a traffic jam. It took us 2.5 hours to get through Lagos and we still didn’t see the convoy. The number of stops we had to make for the officials was increasing every moment. The roads were long, a lot of waste and pollution next to the road and a lot of corrupt officials. The officials repeatedly asked for food, water and money. Mostly in a friendly way, but sometimes aggressively. If the tension became too high we told them that we were a foundation helping children and this helped as well. Jos had at least 30 times contact with the convoy and shouted “You’re a f**king pain in the ass” and “You’re bullshiitting me”. They never called back and every time we had them on the phone they were still stuck in traffic. Luckily we didn’t pay them upfront and we told them to go home. A big accomplishment to be stuck in traffic for 10 hours.

Because of all the checkpoints we had some delay and we decided to stay in Benin City for the night. The hotel had an empty pool, no internet and it seems no hotel guests but we were fine with it. Tomorrow another day again. Thursday 26^th of January we left the hotel at 6:30 and the goal of the day was Mamfe (Cameroon). We still had to cover a lot of KM and with all the checkpoints we were not sure that this was possible. After two hours of driving we were entering the city Onitsha which is situated next to the river Niger. There was a tensed atmosphere and at a market place we suddenly saw people running with sticks and machetes in the direction we had to go as well. We were getting stuck in a traffic jam and to car in front of us was a police car and the doors were slammed open and armed soldiers were now running as well. This was the moment we were not happy anymore, we were not able to go anywhere and we were afraid people would target our car for being a tourist car.  People were getting slammed within their own car and we just tried to stay tight. After a while we were moving again and we were getting away asap (never want to go back again). The closer we got to the border the more checkpoints on the road and the atmosphere in the car was not happy anymore. Michael started to laugh and said that we had to look in the mirror to see how are faces were ;). Some of the officials said that we were overloaded and others tried to give us a fine for the headlights. But we survived. Just before the border we were stopped and the official directly said, “ok you give me money or I will search your car and that will take me 2 hours”. We were now so angry with this crapp country, that we immediately replied that he just should do that and that we would just take a chair and drink some cold cokes out of our fridge. We said to him to wave to the cameras inside the car while he would do his job and that scared him immediately. He looked at his uniform and his name and number were recognizable and he was a dirty police guy. We were excused and we were on our way of never coming back again.

At the border the border officials were very friendly and professional again. We were offered to sit down while they would do the paperwork. The border was a bridge that was closed every time and this let to chaotic moments. After the stamps for the car and the passports we were out of Nigeria, yessssss!!!!!! On the side of Cameroon we had to do the paperwork again and while waiting for the documents of the car we were witnessing the change of guards, a passion full ceremony where marching and the salute to the flag was a beautiful thing to see. Around 20:00 we finally entered Mamfe and found ourselves a hotel without internet, the internet wasn’t working on the English speaking side of Cameroon because of the problems with the government. Tomorrow, Friday the 27^th of January we would visit our next project in Buea (Safe playground for school children). We keep you posted.

Did you know:

–          These points only will be about the checkpoint mess

–          We were asked crazy questions at some checkpoints

–          “Do you have wiskey for us”

–          “Do you have beer for us”

–          “Do you have cocaine for us”

–          “Are you Boko Haram”

–          A lot of officials were drunk on their shift

–          Michael and Jos had some selfies with police guys

–          The number of stops was …………. 75 times

–          We now making jokes about sending someone to prison camp in Onitsha

–          We never want to go back to Nigeria again