Our first three projects in Burkina Faso

English Version, see below.

Dinsdagmorgen 17 januari. De ochtend waarop wij onze eerste twee projecten gaan bezoeken. Morgenochtend, woensdag 18 januari, zullen wij het derde en laatste project in Burkina Faso gaan bezoeken. Ditmaal zullen wij onze blog iets anders inrichten, omdat wij puur specifiek over de projecten zullen schrijven en jullie, de donateur en lezer, de ervaring willen geven wat er met het gedoneerde geld is gebeurd.

Opvangtehuis voor meisjes, Kaya.

Dit was het eerste project waar wij een bezoek aan brachten. Samen met Monique reden we naar het opvangtehuis in Kaya, wat gerund wordt door nonnen. Meisjes, variërend van 16-20 jaar, komen hiernaar toe als zij gevlucht zijn bij hun man na een gedwongen huwelijk. Officieel zijn gedwongen huwelijken verboden, maar in de praktijk komt het nog veel voor. Vaak hebben deze meisjes niet meer bij zich, dan de kleren die zij aan hadden. Bij aankomst in het tehuis zagen wij allemaal, op het oog jonge, meisjes die hier verblijven. Er worden hier momenteel ongeveer 60 meisjes opgevangen door de nonnen. De meisjes verblijven hier totdat zij een geschikte nieuwe man hebben gevonden of zij weer bij hun familie terug kunnen en mogen komen. Het is namelijk zo dat de meisjes, nadat zij gevlucht zijn bij hun echtgenoot, niet terug kunnen keren bij hun familie. Gedurende hun verblijf bij de nonnen volgen de meisjes een vakopleiding. Dit kan onder andere breien, naaien en weven zijn, maar bijvoorbeeld ook agrarisch medewerker. Terwijl wij een informatief gesprek met twee nonnen hadden, waren er ongeveer 10 meisjes druk aan het weven. Dit is echt nog een ambacht, op de manier hoe men het hier doet. Eerst wordt al het wol uitgezocht en gesponnen, om vervolgens het bij kleur te spannen en met deze kleuren een patroon voor het kledingstuk of kleed te ontwerpen. Vervolgens worden al deze garen in de juiste volgorde gespannen en gaat het echte weven beginnen. Het klinkt allemaal misschien wat makkelijk, maar wij hebben met eigen ogen kunnen aanschouwen dat hier nogal wat vakkennis voor nodig is. Hierna was het tijd voor ons om naar het brei atelier te gaan, waar de meisjes kunnen leren breien. Ook hier gaat weer een heel scala aan voorbereidingen vooraf, voordat daadwerkelijk een kledingstuk kan worden gebreid. De mesjes staan er gelukkig niet alleen voor, want zij worden begeleid door een vakdocent, die hen de kneepjes van het vak bijleert. Het probleem wat er op het moment speelt bij het brei atelier, is dat er wel een docent is, maar er onvoldoende brei machines zijn, waardoor er meisjes geen opleiding kunnen volgen. Wij hebben zodoende, met uw steun en donatie, besloten hiervoor een breimachine aan te schaffen met bijbehorende materialen, zoals stukken stof en brei garen. Met deze breimachine kunnen wij ongeveer vier meisjes helpen per jaar. In de loop der jaren zal dit aantal alleen nog maar oplopen. Monique, van stichting Kinderhulp Burkina Faso, houdt hier een oog op en stuurt ons de rekening van alle aangeschafte materialen op, zodat wij zeker zijn dat het gedoneerde geld volledig naar het goede doel gaat. Als afsluiting van het bezoek aan het opvangcentrum, gingen wij naar het naaiatelier. Hier kunnen de meisjes een tweejarige opleiding volgen, waar ze ook een diploma krijgen bij het afronden van een opleiding. Tijdens de opleiding beginnen de meisjes met de basis, het uittekenen van een patroon, tot de afsluiting van hun opleiding, het zelfstandig naaien van kleren. Helaas speelt ook hier materiaaltekort een rol, waardoor niet alle meisjes van het centrum een opleiding kunnen volgen. Zodoende zullen wij, met uw steun en donaties, vijf naaimachines met bijbehorende materialen aanschaffen. Met deze naaimachines zijn er tien meisjes per jaargang in de gelegenheid een opleiding te volgen. Ook hier zal Monique straks de rekeningen naar ons opsturen, zodat wij de garantie hebben dat elke euro naar het project gaat, zonder afroming. Het belangrijkste wat wij met deze projecten willen realiseren, is dat wij de meisjes een betere toekomst kunnen bieden. Door middel van een gevolgde opleiding, kunnen zij hun kansen op de arbeidsmarkt vergroten en hopen wij ook dat zij hun kennis delen met hun generatiegenoten en kinderen. Mochten eenmaal de brei- en naaimachines zijn aangeschaft, houden we u hiervan uiteraard op de hoogte.

Schoolgaande kinderen in Namsiqui

In de middag was het voor ons tijd om naar het dorpje Namsiqui te gaan, een klein dorpje op ongeveer 45 minuten rijden vanaf Kaya. Op de weg ernaar toe, zagen we al snel de grote contrast verschillen ten opzichte van een grote stad als Kaya. De wegen waren niet geasfalteerd, geen straatverlichting, kleine lemen hutjes en kleine dorpjes. Bij onze aankomst in Namsiqui, zagen we al snel hoe blij men hier is met Monique. Een hele groep met enthousiaste kinderen renden achter ons aan, om ons te kunnen verwelkomen. Om alleen al die blije kindergezichtjes te zien, maakte ons alle drie erg vrolijk. Terwijl wij onze lunch bij het huis van Monique nuttigden, konden we met eigen ogen zien hoe mooi het platteland van Burkina Faso eigenlijk is. Weidse vlakten, bergen, grote baobabs en her en der een klein dorpje. Na de lunch pakten wij eerst de auto om naar de goudmijnen te gaan, die hier in de buurt liggen. Dit is ook één van de redenen, waarom stichting Kinderhulp Burkina Faso in dit dorpje zit. In de goudmijnen werken namelijk allemaal kinderen die in erbarmelijke omstandigheden diep onder de grond moeten werken in de hoop kleine stukjes goud te vinden. Om te voorkomen dat de kinderen in de goudmijnen gaan werken, kunnen zij naar school gaan. De praktijk leert echter dat de ouders geen geld hebben voor de schoolopleiding, waardoor zij in de mijnen terecht komen. Vandaar dat wij, gewapend met een flesje water, naar de mijnen reden. Bij aankomst in het ‘goudmijndorpje’ zagen we al snel hoeveel kinderen hier wonen en werken, onder slechte omstandigheden. Alle kinderen zitten onder een diepe laag stof en hebben een matte blik in hun ogen. Er stond continue een dieselmotor te draaien, om het zand te zeven. De motor lekte echter diesel, waardoor er zich een hele plas gevormd had met diesel. De vrouwen wonen hier bij de mannen, en zij werken hier tevens bij de mijnen. Schrijnend was het om te zien dat hier ook kleine kinderen van 3-5 jaar rondliepen, waarvan de ouders hier werkten. Op dit moment moesten wij onze tocht naar de mijnen nog beginnen, en waren benieuwd wat ons hier te wachten stond. Op de weg naar boven, een pad vol met losse stenen en rotsblokken, werden wij nog opgeschrikt door een slang, die vlak voor Michaels voeten klaar stond voor een aanval. Michael sprong met grote schrik naar achter. Onze gids vertelde dat dit een zeer giftige slang was, oeps….

Het is trouwens bijzonder om te zien hoe men over het pad loopt. Terwijl wij met onze goede, ondersteunende, sneakers soms al moeite hadden met het pad, loopt de lokale bevolking hier met slippers overheen. Nu kan dat overdag nog wel, maar zij doen dit ook avonds in het donker. De mannen werken namelijk diep onder de grond, soms wel tot dieptes van 70 meter! Ze werken hier in een soort van shifts, namelijk in de ochtend en vanaf begin middag weer. De tussenliggende tijd is het namelijk te warm om hier te kunnen werken. De vrouwen werken rondom de mijnen en graven/bikken grote gaten, in de hoop om daar wat goud te vinden. Soms hebben deze vrouwen hun baby nog achter op hun rug gebonden.

Eenmaal boven, met een kletsnatte rug van het zweet, zagen we met eigen ogen hoe gevaarlijk deze mijnen zijn. De kinderen gaan, met niet meer dan een touw en gewapend met een zaklamp, een nauwe diepe schacht in, waar een volwassen postuur niet eens in past. De schachten zijn ook niet gestut, dus er is altijd kans op instortingsgevaar. Verder is een zaklamp op hun hoofd de enige lichtbron die zij hebben. De oude mijnschachten liggen verspreid over de heuvels, en omdat ze niet afgezet zijn, kun je het risico lopen erin te vallen op een onbewaakt ogenblik. Tevens liggen er over de hele berg grote roestige batterijen verspreid, wat nu niet bepaald gezond is voor de natuur. We hadden ‘geluk’ want bij één mijnschaft zagen we een paar schoenen en op dat moment bewoog het touw en zagen we dat er iemand naar boven klom. De manier om naar boven te komen, is door middel van de wanden je omhoog te duwen. En opeens zagen wij een jongen bij de ingang omhoog komen, totaal onder het stof en verbaasd ineens drie blanken om zich heen te zien. Wat ons echter alle drie nog het meest verbaasde, we weten even geen andere benaming, was hoe gelaten deze jongen was onder de omstandigheden. Net (absoluut niet oneerbiedig bedoeld) alsof hij klaar was met zijn baantje als vakkenvuller bij de Albert Heijn. Op dit moment beseften wij eens te meer hoe bevoorrecht wij in Nederland mogen zijn met ons goede opleidingsmogelijkheden, sociale voorzieningen en arbeidsmarkt. Met deze jongen in ons achterhoofd begonnen wij onze terugtocht naar het dorp Namsiqui, allen stil van de indrukken die dit op ons achtergelaten had. We gingen op weg naar de school voor voortgezet onderwijs, waar wij ons project voor schoolgaande kinderen hadden. Met in het achterhoofd het scenario wat wij even daarvoor gezien hadden, beseften wij allen de noodzaak van dit project. Terwijl wij de school bezochten, zagen we de diversiteit in de leeftijden van de leerlingen. Toen wij dit Monique vroegen, kregen we een prachtig voorbeeld van haar, waaraan je ziet dat opleiding zo belangrijk kan zijn. Er was namelijk een jongen, die al enkele jaren geen school gevolgd had en werkte, maar wel heel graag naar school wilde. Nu kan deze jongen, met hulp van jullie donatie, na drie jaar eindelijk weer naar school. Met een, voor ons op het oog overbrugbare, €130 kun je daadwerkelijk het leven van een kind veranderen. Dit was pas één voorbeeld, maar met ons gerealiseerde project, hebben we in totaal 16 kinderen een, hopelijk, betere toekomst kunnen bieden. Na nog een potje te hebben gevoetbald en enkele groepsfotos, sloten wij het bezoek aan het dorpje Namsiqui af.

Revalidatiekliniek Morija, Kaya

Woensdagochtend 18 januari stond voor ons, op dit moment, het laatste project in Burkina Faso op het programma, namelijk revalidatiekliniek Morija. Hier worden allemaal mensen, van jong tot oud, geholpen met hun operatie, maar vooral ook revalidatieproces. Het is een groot centrum, en na uitleg van Monique en de directeur, hoorden wij dat één van de grootste revalidatiecentra in Burkina Faso is. Daarnaast heeft het nationaal, maar ook in de omliggende landen, een bekende status. Even later zagen we dit met eigen ogen. We kregen van de directeur vervolgens een rondleiding door de revalidatiezaal, waar we allerlei mensen, met zeer diverse ziektebeelden zagen die in hun revalidatieproces zaten. Zo zagen we een baby die van heup tot teen aan beide benen volledig in het gips zat. Maar ook een vrouw die een CVA (hersenbloeding) had doorgemaakt en bezig was met haar revalidatieproces. Ondanks dat we graag iedereen zouden willen helpen, hebben wij ons gericht op kinderen, welke hier ook veelvuldig waren. Monique had net een paar dagen eerder een jongetje langs de kant van de weg ontmoet, die zich achter een rolstoel voortbewoog. Zijn naam is Iliaz en zat volledig onder het stof, maar had continue een grote glimlach rond zijn mond. Hij ging deze ochtend ook met ons mee naar de revalidatiekliniek, mede omdat hij hier al een half jaar revalidatie had gevolgd. Zijn moeder zit in een rolstoel vanwege polio en ook zijn vader zit in een rolstoel, vanwege mobiliteitsproblemen. Toen Iliaz hier een half jaar geleden begon, kon hij nog niet eens rechtop zitten. Nu kan hij zich al achter een rolstoel voortbewegen. Helaas kunnen zijn ouders de kosten niet meer betalen en is zijn revalidatie gestopt, ondanks dat er nog genoeg winst te behalen valt. Iliaz was al snel onze grote vriend, omdat hij met zijn non stop glimlach continue met ons meeliep achter zijn rolstoel, en in de tussentijd ook de tasbewaakster van Monique geworden was. In de tijd dat wij er waren, was het opeens een stuk drukker geworden, omdat er die avond consult spreekuur was, om te kijken of er mensen geholpen kunnen worden met hun revalidatieproces. Hierna werd gekeken wat het kost en dat is het grote probleem hier. De revalidatiekliniek draait vooral op donaties, omdat de mensen niet de kosten hebben om deze, voor Burkinese begrippen, dure behandelingen te kunnen betalen. Wij raakten met enkele mensen in gesprek en zagen wij een, wat oudere jongen, die door zijn moeder op de rug gedragen werd. Bij navraag bleek deze vrouw, met haar kind, andere kind en echtgenoot, helemaal vanuit Ivoorkust hier naar toe gereisd te zijn, voor een behandeling van haar kind. Haar kind heette Kamera Ali, was 10 jaar en kon niet lopen en staan. Zijn moeder heeft gedurende 1,5 jaar lang tomaten en groente langs de straat verkocht om vervolgens met al hun geld de reis en behandeling te kunnen betalen van haar zoon. We waren al met zijn drieen aangeslagen, maar hier werden we echt stil van. Hoe langer we hier waren, hoe meer we ons bewust werden van alle schrijnende gevallen, van jong tot oud. We kwamen ouders tegen, die met hun laatste geld een bus hadden betaald om hier te geraken. De behandeling konden ze echter niet eens betalen. Maar de liefde voor hun kinderen, echtgenoot, echtgenote, of andere geliefde is zo groot, dat zij alles ervoor over hebben om hier te kunnen komen. We zagen ook veelvuldig mensen die in kapotte kleren, kapotte schoenen hier aankwamen. Het maakte een ongelofelijk diepe indruk op ons.

De indrukwekkendste was een tienjarig jongetje, die onder een boom op een matje zat. We raakten aan de praat met dit jongetje, waarvan zijn hele onderbeen in het verband zat, met naast hem een klein zwart plastic tasje. Bij navraag bleek in dit tasje een stuk bot uit zijn been te zitten! Het jongetje kon niet mobiliseren en was nu aan het wachten op een volgende operatie. Het ‘geluk’ wil dat deze operatie al bekostigd was door middel van andere donaties, maar we kregen allen een brok in onze keel bij het zien van dit jongetje.

Wij hadden van tevoren al gehoord dat bepaalde kinderen een revalidatie nodig hadden, maar hiervoor de kosten niet betaald konden worden. Daarom hebben wij vast enkele namen hieronder gezet, welke kinderen wij kunnen helpen. Er blijft echter nog wat geld over van het opgehaalde bedrag, en Monique keert binnenkort terug en kijkt dan samen met de directeur, welke kinderen nog meer een behandeling kunnen krijgen. Ook stuurt zij ons de nota’s toe, zodat ook hier inzichtelijk is dat de kosten rechtstreeks ten goede komt aan de kinderen.

Nogmaals, hieronder in het kort enkele kinderen en hun behandeling:

• Naam: Kasseri Douda, 5 jaar oud, omgeving Ouagadougou
• Klacht: Spieren zitten vast in linker bovenbeen. Kan hierdoor niet goed mobiliseren
• Behandeling: 2 maanden massage + verblijf
• Kosten: €185

• Naam: Kamera Ali, 10 jaar, Ivoorkust
• Klacht: kan niet staan en lopen
• Behandeling: Krijgt ortheses en schoenen en 1 maand revaldatie en massage
• Kosten: €150

• Naam: Pafnadnam Boukare, 3 jaar, Kaya
• Klacht: Kromstand van beide onderbenen
• Behandeling: Beugels, gips en 1 maand massage en revalidatie
• Kosten: €80

• Naam: Iliaz, 10 jaar, Kaya
• Klacht: Loopt achter rolstoel, rompbalans verstoord. Moeder heeft polio, vader zit ook in rolstoel
• Behandeling: zes maanden fysiotherapie en revalidatie
• Kosten: €275

• Naam: Fatimata Kargougou, 1 jaar en 3 maanden, Kaya
• Klacht: O-benen, heupdisluxatie
• Behandeling: 3 maanden massage en nieuw gipsverband
• Kosten: volgen nog

• Naam: Aziz Barwende,, 7 jaar, Ouagadougou
• Klacht: kromstand benen
• Behandeling: Ortheses
• Kosten: €50

• Naam: Sawado Gio Youssef, 7 jaar, 10 km buiten Kaya
• Klacht: verkeerde stand voeten
• Behandeling: Orthopedische schoenen
• Kosten: €11

Dit zijn in het korte enkele kinderen die wij kunnen helpen met hun revalidatieproces. Nadat we iedereen voor de laatste keer een hand hadden geschud, namen wij afscheid van de directeur, onze grote vriend Iliaz  en reden we terug naar Kaya. Hier namen we afscheid van Monique, om onze weg richting het zuiden te vervolgen. Monique, nogmaals dank voor je hartelijke ontvangst, het feit dat je een goede gastvrouw bent en vooral ook het prachtige werk wat je hier allemaal verzet. Wij hebben diep respect voor jou, Ingrid en Margot, het voltallige bestuur van stichting Kinderhulp Burkina Faso. We wensen jullie alle goeds toe in de toekomst! Mochten jullie nu meer willen weten over hen, kijk dan vooral op hun website of stuur hun een mail!

Tuesday morning the 17th of January. This morning we would visit our first two projects. In this blog we will have another setup than the earlier blogs. Now will specifically wright about the projects and try to give as much details as possible.

Girls shelter in Kaya.

Together with Monique Wolters we drove to the girls shelter in Kaya run by nuns. Girls in the age between 16-20 years comes to this shelter because they were forced to get married. Officially there are no forced marriages anymore in Burkina Faso, but in reality it is different. We the girls fled for their marriage they knock on the door of the shelter with very little with them. Just the clothes they are wearing is no exception. When we arrived in the shelter we instantly saw that the girls were very young. There are about 60 girls who have a shelter here and they stay in the shelter till they find another husband or when to can get back to their family. When they leave their husband, they get abended by their family. During their stay with the nuns, the girls get educated in household tasks. This can be knitting, sewing or weaving but also agricultural tasks. While we were having meeting with the head nun there were about 10 girls busy with weaving. Weaving is really a craftsmanship over here. After we were introduced by the actions that needed to be taken during this course it was time to visit the knitting studio. The girls are getting educated by an experienced teacher who knows the tips and tricks. The problem with this knitting studio at the moment is that there is a teacher but not enough knitting machines to work with. Because there are not enough knitting machines, there are not a lot of girls who can attend this course. And with your support we increased the number of knitting machines including materials for one year. With one knitting machine we can help 4 girls per year with a knitting course. The last studio we visited was the sewing studio. Here girls can follow a two year course and if completed correctly they receive a diploma as well. Also here there is a shortage in materials and in sewing machines. With your support we could invest in 5 sewing machines and materials where 10 girls per year can follow a course. The most important thing with these projects is the fact that the girls increase their prospective for a job and to can achieve the tasks in the household in the future.

School kids in Namsiqui

In the afternoon it was time to go to the village of Namsiqui, a small village at a 45 minute drive from Kaya. On the road to Namsiqui we already see some big differences with the ‘big’ city Kaya. The roads were not paved anymore, no street lights and the houses were not like the city houses but more like traditional huts. When we arrived in Namsiqui we saw how happy people were with Monique (often called Mama Monique). A big group of enthusiastic kids running behind the car ready to welcome us. Only to see those happy faces made us smile. While having lunch at the house of Monique, now we actually saw how beautiful Burkina Faso was with their mountains, big trees (Boababs) and small villages. After the lunch we were on our way to the gold mines in the mountains to see the circumstances were the children have to work in. We want to prevent that children need to work in the gold mines by sending them to school. You often see that the parents don’t have money to pay for this and the only options for the children sometimes is to work in the gold mines. We wanted to see this with our own eyes. When we arrived at the gold mine village we already saw a lot of children who were all dusty and dirty by the sand. You just see an empty view in their eyes. Down in the village they were filtering the sand that they collected in the mines hoping for some gold. We started to ascent the mountains and the higher we came the more children we saw. It was very hot and we could only image how hot it would be in the mines. The guides we had with us could tell us all about the mines and the workers. The workers were sometimes friends from the same village they grew up with. Lower in the mountains you see the women work and higher in the mountains the men and often children. Because the children are small they can work on great depts. There are mines as deep as 70 meters. They enter the mines with only a flashlight and some ropes. The work is very dangerous and the shafts can easily collapse. At one of the mines we saw some shoes outside and our guide started to shout into the mine waiting for an answer and it came. The rope started to move and after a while a young guy came out of the mine. We asked him if he was alright and if he wanted some water. He just looked at us and in his mind it was very normal what he was doing every day. When we drove back to Namsiqui everybody was just silenced in the car. We were heading for a secondary school for our project for the school kids. While visiting the school we saw the big diversity of ages. When we asked what the reason for this was, the answer came with an example. One of the boys could go for school for a couple of years and he had to work. With the donations he is one of the children who can now attend school again and although older now he can finally go to school again. With the donations we now have one class of 16 children who can go to school now.

Rehabilitation Clinic Morija, Kaya

Wednesday morning the 18^th of January. Today we would visit our last project in Burkina Faso, Rehabilitation Clinic Morija. In this clinic people of all ages are getting helped for surgery but most of all for the rehabilitation process. It is a big clinic and after we talked with the director of the clinic we heard that it is one of the biggest clinics in Burkina Faso. It is well known in and around Burkina Faso. We were having a tour through the different departments in the clinic and were able to talk with a lot of people. We saw different diseases, a baby who had his legs all covered in bandages, a women with a CVA (Cerebral hemorrhage) and was working on her recovery. A few days earlier Monique met a young boy Iliaz. Iliaz was moving himself with the help of a wheel chair. But not by sitting in the wheel chair, but by using the chair so that he had something to hold and he could move while grapping on to this chair. This boy smiles every day no matter what. He was driving with us and he already had an history with the clinic. In an earlier stage he had an rehabilitation for half a year, but his parents couldn’t afford it anymore. The rehabilitations stopped then and there. Before Iliaz attended the clinic he wasn’t even able to sit straight or sit at all. He was lying all day long. After half a year he was able to sit and to move with the help of his wheel chair. This kid can’t stop smiling and it is adorable to see. The moment we were in the clinic it was very busy because it was consultation hour. People were getting a consult and they would hear what the cost for the rehabilitation would be. And this is where the problem comes along. Most people cannot afford this and the clinic mostly runs on donations. We met a woman who was carrying her 10 year old son. The came from Ivory Coast and came all the way to Kaya for her son Kamara Ali who wasn’t able to walk for whole his life. She worked the last years by selling tomatoes and vegetables along the road so she could pay for the operation. We were very quiet about this and the longer we were in the clinic the more children we saw with different but most of all sad stories. Parents who could afford the trip but no treatment in the clinic. They would sometimes stay for months waiting for a fund that the next treatment could be paid. The love for their love ones so big, it was heard breaking. We talked with a little boy who was sitting under a tree in the shadow and couldn’t walk. He had a surgery and needed to have another surgery to get the job done. The bone in his lower leg was removed and the leg was just juggling there without a bone. When we saw a small plastic bag and we asked what was in the bag the father explained that the bone was in that bag…. Because there were so many children that could need the help and donations we had some interviews with people who were at the clinic at the moment we were there and together with the clinic we now have the following children which will supported for rehabilitation. The names and the needs are mentioned below:

• Name: Kasseri Douda, 5 years old, from Ouagadougou
• Disease: Disabled upper leg on the left. He cannot mobilize himself.
• Treatment: massage for the left leg for two months including the stay at the clinic
• Cost: € 185,-

• Name: Kamera Ali, 10 years old, from Ivory Coast
• Disease: Cannot stand and walk
• Treatment: He will get ortheses and shoes and one month of rehabilitation with massages.
• Cost: € 150

• Name: Pafnadnam Boukare, 3 years old, from Kaya
• Disease: Crooked position of the legs
• Treatment: Braces, plaster and 1 month of massages and physiotherapy
• Cost: € 80

• Name: Iliaz, 10 years old, from Kaya
• Disease: Only mobile when having a wheel chair. Mother has polio and father also sits in a wheel chair
• Treatment: six months physiotherapy and rehabilitation
• Cost: € 275

• Name: Fatimata Kargougou, 1 years and three months, from Kaya
• Disease: O- legs, hip recovery
• Treatment: 3 months massage and plaster bandage
• Cost: € will follow

• Name: Aziz Barwende, 7 years old, from Ouagadougou
• Disease: Crooked position of the legs
• Treatment: Ortheses
• Cost: € 50

• Name: Sawado Gio Youssef, 7 years old, 10 KM from Kaya
• Disease: Crooked position of the feet
• Treatment: Orthopedic shoes
• Cost: € 11

In short some of the children and families we spoke with for their rehabilitation process. Many more can be helped with the donations given and the clinic is very great full for the contribution.

We would like to thank Monique for the support and for the hospitality. She is doing wonderful work and she deserves a lot of respect.