Spotting wildlife in Namibia

English text, see below.

Soms zijn er zoveel momenten die je meemaakt tijdens een reis, dat je soms gewoon vergeet enkele details te vertellen. Deze momenten realiseer je je dan later pas, als de voorgaande blog al online staat. Dit detail vonden we echter zo leuk, dat we hiermee onze blog openen. Gedurende onze reis in Angola hadden we uiteraard weer te maken met checkpoints, maar in tegenstelling tot alle Afrikaanse landen hiervoor konden we ditmaal zonder problemen doorrijden. Wat let, op een gegeven moment werd er zelfs gesalueerd naar ons! U kunt begrijpen dat dit bij ons een glimlach op het gezicht toverde en we Angola op dit moment in de top 3 van meest vriendelijke landen schaarden. Later hoorden we pas dat de belangrijke elite in Angola een geel nummerbord had en men bij de checkpoints zodoende dacht dat we belangrijk waren. Nu zijn we dat natuurlijk ook, maar dit zijn de kleine aspecten van het leven die rijden door Afrika ook weer heel mooi maken.

Maar goed, we waren gebleven bij de grensovergang Angola – Namibië, waar we ons vorige blog geëindigd waren. We hadden gehoord en gelezen dat de grensovergang pas om 08:00u open zou zijn, dus hadden we ons gepermitteerd om die dag, zondag 5 februari, uit te slapen tot 07:00u, waarna we onze reis voortzetten naar de Namibische grens. Eerst moesten we Angola nog uit, wat gelukkig geen problemen opleverde voor ons. Eenmaal bij de Namibische grens ging het ook allemaal voorspoedig voor ons tot bleek dat we voor een auto-permit moesten betalen en we geen geld hadden. De, tot nog toe uitstekende werkende, dollars bleken hier aan dovemans oren gericht. Waar men normaal niet wist hoe snel ze deze moesten bemachtigen, bleek ditmaal het lokaas niet te werken. We waren dus genoodzaakt een ATM op te zoeken, wat logisch was. Het geluk wil dat vlak na de grens een enorme shopping mall was en waar een shopping mall is, is een ATM. Puur toevallig kwam er op dat moment net een vrachtwagenchauffeur voorbij gereden die ons al kende en helemaal fan van ons was. Hij was ons de vorige dag bij Luanda (Angola) tegengekomen, toen we hem voorbij stoven en herkende daarom onze auto. Hij bood Jos en Michael een lift aan naar de eerstvolgende ATM aan, iets verderop. En wie krijgt dat nu dagelijks aangeboden? De ATM bleek er ook te zijn, ware het niet dat van de vijf ATM’s er drie stuk waren en bij de andere er een rij stond van minimaal een uur. Het leek alsof de crisis was uitgebroken! Jos kwam daarom terug naar de grens, waar Hugo aan de praat was geraakt met de grensbeambten en de auto bewaakte. Bij de grens liepen gelukkig, as usual, wat sjacheraars rond die wel geld wilden ruilen. Terwijl Jos het geld wisselde met de sjacheraas, hield Hugo met een schijnmanoeuvre de grensbeambte aan de praat (de grensbeambte wilde niet dat we met ze praatten, omdat hij de sjacheraars niet vertrouwde) en kregen we uiteindelijk de benodigde papieren bij de grenspost. Ook hier ging het niet ongemerkt voorbij en kwamen Jos en Hugo Portugezen tegen die ie ‘la Dusterilla’ gespot hadden in Angola en het prachtig vonden om in hoogsteigen persoon kennis te maken met de bestuurders hiervan. Ondertussen stond Michael in de ziedende hitte te wachten in de ATM rij en konden we hem uit zijn lijden verlossen, 75 minuten nadat hij daar was neergestreken. We hadden echter ons geld en konden eindelijk Namibië in! Dit ging niet zonder slag of stoot, omdat men hier links rijdt en het ons allen even kostte om ons aan te passen. Voornamelijk omdat ons stuur aan de linkerkant zit en dat neemt toch wat zicht weg, wanneer je wil gaan inhalen.

De rit zou ons vandaag leiden naar Etosha National Park, de  ‘von Lindequist gate’, (Namibië), waar we zouden gaan kamperen. Etosha National Park is het bekendste park van Namibië, waar veel mensen naar toe gaan, om de ‘big five’ te kunnen zien. We hadden alleen geen campingspullen bij ons, op een butagas stelletje, een camping pan en drie slaapzakken na, dus moesten we spullen aanschaffen om überhaupt te kunnen kamperen. Een mens kan pas verstandige keuzes maken, indien de maag gevuld is. Dit deden wij dus ook, bij  de Wimpy. De Wimpy is een Zuid Afrikaanse fastfood keten, die je misschien kunt vergelijken met de Mac Donalds. Om het echt met de Mac te vergelijken is eigenlijk een belediging, want de Wimpy is tienmaal beter, kunnen wij uit eigen vergelijkend warenonderzoek vertellen. Sowieso was het een daverend succes na vijf weken verstoten te zijn geweest van goede fastfood restaurants. Met een goed gevulde maag konden we zodoende weloverwogen twee tenten, drie luchtbedjes en een luchtpomp kopen waarna we naar de camping reden. Nu hebben we allemaal wel eens gekampeerd, maar deze camping overtrof al onze verwachtingen. We hadden een eigen gebouwtje met daarin een douche, toilet, keuken en eigen barbecue; luxe kamperen dus. Omdat we rond vijf uur gearriveerd waren, konden we nog op tijd voor de ‘avond safari’ instappen. Op het moment is het regenseizoen in Namibië en daardoor erg groen, waardoor het moelijker is om dieren te spotten. Hier lieten we ons niet door tegenhouden en we hadden het geluk dat we een privé safari hadden met onze chauffeur Eric, die ons veel over het park en de dieren kon vertellen. Dit maakte de game drive voor ons meteen een stuk interessanter. Het geluk was aan onze zijde, want niet veel later stonden we geparkeerd naast een leeuwin, die in het middagzonnetje lag te genieten van een siësta. Daarnaast spotten we nog veel meer dieren, zoals zebra’s, springbokken, apen, giraffen en nog wat andere dieren. Het werd helemaal mooi toen we onder het genot van een hapje en drankje op de savanne van de zonsondergang genoten.

De volgende morgen, maandag 6 februari, waren we wederom vroeg uit de veren. Dit was gebeurd na een regenachtige nacht, waar de tenten gelukkig waterdicht bleken. Ditmaal hadden we te maken met Alfred, die wat zwijgzamer was, maar wel elke keer de dieren wist te spotten. Via de intercom hoorden we daarom ook met enige regelmaat “Albert, where are you? Can you find some animals?”. Waarop Albert vervolgens antwoordde “Armstrong, i see some lions near the parking spot”. Ons idee was dat Armstrong het vak nog enigszins moest leren. Zo waren we getuige van drie leeuwinnen die in de ochtendzon een rondje liepen en vervolgens een twintig meter voor ons neerstreek. Was dit al mooi, een paar minuten later kwam er ineens een jonge mannetjesleeuw uit het bos tevoorschijn die naar de drie leeuwinnen toeliep. Kortom: een prachtig gezicht. En ondertussen vernamen we via de intercom dat Armstrong met mach 5 over de dirt roads vloog en de bejaarde safari vakantieganger waarschijnlijk een nieuw kunstgebit moest aanschaffen, omdat deze eruit trilde. Voor ons het meest bijzondere moment, was zonder twijfel de olifant. Terwijl we reden zagen we in de verre verte wat stipjes, die olifanten bleken te zijn. Deze olifanten bleken gelukkig onze kant op te lopen, waardoor we na een half uur wachten getuige waren van een groep van ongeveer 60 olifanten, van grote leiders tot aan kleintjes toe, die ons op enkele meters passeerden. Een moment wat ons allen kippenvel oplevereden en we niet snel zullen vergeten. Na al deze indrukken was het tijd voor wat ontspanning en die speelde zich af aan het zwembad waar we ook de tijd gebruikten om onze social media bij te werken. Na al die weken van vroeg opstaan, vele uren rijden, stress rondom grensovergangen, agressie rondom de weg en gevaarlijk rijgedrag was dit werkelijk waar een deken van rust die over ons heen viel, We zijn er uiteraard nog niet, maar voor ons gevoel is het meest stressvolle gedeelte van de reis nu wel voorbij.

Nadat we wederom een nacht geteisterd waren door regen (het lijkt wel alsof het lot ermee speelt) reden we dinsdag 7 februari weg richting Swakopmund (Namibië). Het was een prachtige rit, waarbij we ons vergaapten aan de schoonheid van het land. Lange stukken weg, die je zag doorlopen tot aan de horizon met aan weerszijden rotsachtige woestijn met her en der een klein stadje. Het rijgedrag was voor alleen even wennen voor ons, omdat men zich hier ineens wel aan de verkeersregels hield. Waar we normaal dus over doorgetrokken strepen, in een bocht, zowel links als rechts inhaalden, moesten we ons ineens nu als een voorbeeldige bestuurder gedragen. Maar alles went en we pasten ons snel aan. Vandaar dat we zonder kleerscheuren arriveerden in Swakopmund, waar we een appartement, met alle luxe erbij hadden voor de komende twee nachten. Een wasmachine, droger, tv, dolby surround system……. luxe die we in weken niet meer gekend hadden. U kunt begrijpen dat we een gelukkig mens waren. Die avond nuttigden we een heerlijke maaltijd aan de pier en verbaasden we ons aan het hoge aantal Duitsers wat hier vakantie vierde. Het hoge aantal Duitsers was tevens meteen het enige wat er te beleven viel, want er was werkelijk waar geen snars te doen verder. We reden dus terug naar ons appartement en lagen ouderwets op de bank, met een biertje, een film te kijken.

Woensdag 8 februari was weer een dag dat de wekker vroeg ging en wij in onze zwembroek naar Walvis Bay reden. Hier hadden we namelijk afgesproken om te gaan kajakken met zeehonden. De plaats Walvis Bay heet niet voor niets Walvis Bay vanwege de vele walvissen, maar momenteel zijn de walvissen naar het zuiden weggetrokken en is er het seizoen niet voor. Onze gids was erg enthousiast en begaan met de natuur en kon ons van alles uitleggen. Tijdens de rit naar Pelican Point kwamen we meerdere jakhalzen tegen en raakten we aan de praat met een stelletje. Zij verbaasden zich erover dat wij in onze zwembroek rondliepen, zeker toen ook de gids vertelde dat hij in al die jaren nog nooit iemand had gehad waarbij de kajak was gekapseisd. Aangekomen bij de plek van de zeehonden overviel ons de stank meteen. Een zeehond is een leuk dier, maar als er honderden bij elkaar liggen, ruikt het nu niet bepaald naar madeliefjes. De karkassen van de dode zeehonden op het strand zal hierbij ook niet geholpen hebben. We trokken ons zwemvest aan en namen plaats in de kajak om de oceaan op te gaan. Hoe lomp ze zijn op het land, zo snel en behendig zijn ze in het water. Nieuwsgierig zijn ze ook, omdat ze rakelings langs onze boot vlogen. Op een gegeven moment schrokken ze wel even toen……… jawel ons koppeltje het voor elkaar kreeg om te kapseizen bij een grote groep zeehonden. We draaiden onze kajaks maar even weg, zodat ze onze grijns niet zagen op het gezicht. Speeltijd met de zeehonden was helaas voorbij toen de catamarans met toeristen kwamen en de zeehonden weer het land opgingen. Onze gids vertelde dat de trilling van de motor de zeehonden wegjaagt.

Nadat we op de terugweg nog een korte stop hadden gemaakt bij de flamingo’s bedankten we onze gids en stapten we in de Dusterilla om weer naar Swakopmund te rijden, dit echter niet na weer enkele toeristen ons verhaal verteld te hebben. Die middag vermaakten we ons met wat wasjes draaien en ons klaar maken voor de ‘braai’ die avond. Braaien is eigenlijk gewoon barbecueën en een hele happening. Jos en Hugo togen daarom naar de supermarkt om de benodigde boodschappen te doen. Alleen boodschappen doen als je een lege maag hebt, is altijd gevaarlijk en de ogen waren ditmaal groter dan de maag. Teruggekomen bij het appartement werd de braai ontvlamd, de salade klaargemaakt, de biertjes opengetrokken en zaten we niet veel later te genieten van enkele heerlijke stukjes vlees. Morgen gaat onze rit verder naar Sossusvlei, waar we u in onze volgende blog op de hoogte van stellen.

Wist je datjes:

• Kameroen de Africa Cup gewonnen heeft
• We deze wedstrijd helaas gemist hebben, omdat we geen tv hadden op dat moment
• We genieten van het heerlijke eten hier
• 1 nacht kamperen met z’n allen, inclusief alle aangeschafte spullen, al goedkoper is dan 1 nacht in een lodge voor één persoon
• We schrikken van het verschil tussen zwarte en blanke mensen
• Het lijkt alsof de apartheid nog bestaat, terwijl deze officieel is afgeschaft
• Dit bij ons een ongemakkelijk gevoel opwekt.

Sometimes you see so many things during your trip that you forget some details. We had a detail in Angola we didn’t want to leave behind. Angola also have a lot of checkpoints, but of all the checkpoint we never had a problem and we were never stopped. Some of the officers even salute to our car. We thought that was very nice but later we found out that all the government vehicles has yellow number plates, just like ours.

5^th of February, we knew that the border crossing would be open at 8:00 so could sleep a little bit longer till 7:00. To leave Angola was easy and now we had to go to the side of Namibia. Also here the visas were no problem. After the visas we had to arrange the car and we had to pay for a road tax. We wanted to pay with the US Dollars like we did before in Angola, but now this was really impossible….. The currency in Namibia is strong and they were not interested in the US Dollar. We had to go to an ATM and get some money, but we had to go to an nearby shopping mall. The only possibility was to walk because our car was not allowed yet in Namibia. But at that moment a truck driver stopped next to us and the driver knew our car because we passed him near Luanda (Angola) a couple of days ago. He offered us a ride and Michael and Jos hopped on board heading for the shopping mall. Unfortunately a lot of ATM’s were not working and the working ATM’s had a line with a waiting time of around one hour. First signs of a crisis? Michael stepped in a line for the ATM’s, while Jos tried to change the US Dollars for Namibian Dollars in China Town. The Chinese were not interested and Jos came back to the border to try it with the fixers over there. Hugo was busy occupying the border guards while Jos was making the transaction for the change. It worked and we had money to buy our road permit and enter Namibia with the car. We now had to find Michael who still was waiting in line in the heat of the sun. It was just his turn to get some money and fully loaded we were on our way into Namibia. Attention please, drive on the right side of the road (Left)…..

Today we drove to Etosha National Park were we would camp in the ‘von Lindequist gate’. Etosha National Park is one of the biggest Safari parks in the world, where a lot of people come to spot the big five. We didn’t had any camping gear and we heard that staying in lodges would be very expensive over here. We first had to purchase some gear. We all some camping experiences, but the camp side in Etosha is something you cannot compare with the European campings. Real luxury, with your own sanitary building for your shower, toilet, kitchen and roofed space. The lodge were the restaurant was located was the main area and on the side there was a nice swimming pool. You would have seen three happy faces. Because we arrived at 16:30 we were just in time for the night safari which would start at 17:00. Because we were alone at the camp side we also had a private safari with our guide Eric. It was the rain season at the moment and there were a lot of leafs on the trees and there was plenty of water available. But although it would be harder to spot animals we were lucky and spotted a lot of wildlife including the lions. We had a nice picknick in the park and with a glass of wine we watched the sun going down.

Next morning, 6^th of February, again an early morning. Again we would have a safari and this time the guide was Alfred. Alfred told less about the wildlife but he was an excellent spotter and found all the wildlife we wanted to see. We even saw 3 female lions together with a male lion. The elephants had not been seen for some days but we were lucky. Alfred found a big group of elephants, around 60 and they were coming in our direction starting from 3 KM distance. A beautiful view to follow them and eventually to see them cross your tracks around the car. After this beautiful safari we had a relaxing afternoon at the swimming pool and working on the social media. After all the aggression on the roads and stress in the countries this was something we really deserved.

Tuesday the 7^th of February after a night of rain we had to pack the tents and the stage of the day would bring us to Swakopmund (Namibia). It was a beautiful ride though the diverse nature of Namibia. Long strait roads though gigantic deserts and almost no people to spot. We only had to drive normal now and needed to obey the rules again. We arrived in Swakopmund without any problems and founded the house were we would stay for the coming 2 nights. It was a luxurious home with all the comforts we needed. Washing machine, dryer (we did not do our laundry for age), dolby surround system….. In the evening we went to one of the best restaurants of Swakopmund located on a pier. And we toasted on again a good day with some white wine and fish.

Wednesday the 8^th of February, early morning again and now something new. We wore our swim paints and together with some of the Salora cameras we would Kayak with seals. This took place in Walvis Bay. Walvis Bay is known of course of its whales, but there are also a lot of seals in this area. Our guide of the day was an enthusiastic guy who could tell us a lot about the nature and the seals. We were in a small group of 7 with people from Brazil and Germany. The couple from Germany found it a bit strange that we were wearing swimming shorts. Later they capsized with their kayak and they understood.  Arrived at the spot for the seals, we immediately smelt the nasty smell of those animals. We jumped in the kayaks and the seals are very curious about what going on and we were able to make some beautiful shots under water of the seals. On the way back from the seals we stopped at a place with thousands of Flamingos, beautiful colours! In the afternoon we did some laundry and preparing the Braai for a nice diner in the evening. This Braai event always takes more hours (you can compare it with BBQ) and we did our best and finished the last piece of meat around 10 in the evening.

Did you know:

• Cameroon won the African Nations Cup
• We missed the match because we had no TV in Etosha Park
• We love the food in Namibia
• Of you buy all your camping gear and stay one night on a camp side it is always cheaper than staying in a lodge
• We hate the fact that there are so many differences between black and white
• It sometimes is not clear if there still is apartheid
• We felt uncomfortable about it….